Broń hi­sto­rycz­na - najlepsze ciekawostki

Łucznicy i kusznicy. Pawęż była zbyt ciężka, by można ją było używać w bezpośredniej walce. Stanowiła ochronę dla kuszników i łuczników, często wykorzystywaną podczas oblężęń. Pawęże posiadały metalowy kolec, za pomocą którego można było je trwale umocować na ziemi, tworząc schronienie.

Trebuszet pojawił się w XII wieku w basenie Morza Śródziemnego, gdzie wykorzystywały go zarówno wojska chrześcijańskie, jak i muzułmańskie. Za jego pomocą miotano głazy o wadze do 160 kg. Sposób konstrukcji trebuszetu został zapomniany w XVI wieku i odtworzony w roku 1984 przez francuskiego inżyniera Renauda Beffeyte'a na podstawie dokumentów z roku 1324.

Balista przypomina z wyglądu wielką kuszę, jednak mechanizm jej działania jest odmienny. Energia potrzebna do wystrzelenia pocisku jest kumulowana przez dwie sprężyny, zazwyczaj wykonane ze zwierzęcych ścięgien. Była to bardzo celna broń o dużej sile rażenia. Balisty stosowano aż do renesansu, choć średniowieczne konstrukcje nie dorównywały tym z czasów starożytnych.

Kusza. Do tego, by skutecznie operować łukiem, potrzebne były lata treningu i duża sprawność fizyczna. Kusza była pierwszą bronią dystansową, która nie wymagała dużej wprawy. Pozwalało to na szybkie tworzenie dużych i skutecznych oddziałów kuszników przy wykorzystaniu niewykwalifikowanych żołnierzy.

Kuszą. Arbalest – wywodzące się z języka francuskiego potoczne określenie średniowiecznej ciężkiej europejskiej kuszy, wyposażonej w stalowe łuczysko. Wynalezienie Arbalestu, rodzaju kuszy, było uważane za początek upadku rycerzy.