The account of the beheading of Holofernes by Judith is given in the deuterocanonical Book of Judith, and is the subject of many paintings and sculptures from the Renaissance ( Botticelli, Michelangelo, Titian) and Baroque (Caravaggio, Rembrandt, Rubens) periods.

Motyw Judyty i Holofernesa to historia często przedstawiana przez malarzy wielu epok (m.in. Botticelli, Cranach, Caravaggio, Michał Anioł, Rubens, Goya). W czasie najazdu wojsk asyryjskich na Izrael, ich wódz Holofernes rozpoczął oblężenie Betulii. Wydawało się, że nic nie uratuje ani miasta, ani kraju. Judyta postanowiła wówczas sama obronić miasto. Udała się do obozu Asyryjczyków. Wyjaśniła im, że opuściła Betulę chcąc ocalić życie. Kiedy zaprowadzono ją przed oblicze Holofernesa, ten zakochał się w niej i zabrał ją do swojego namiotu. Kiedy Holofernes spał, Judyta ucięła mu głowę.

Judith als Verkörperung von Mut, Entschlossenheit, aufopferungsvoller Vaterlandsliebe, verknüpft mit weiblicher Schönheit, sie hat immer wieder die Phantasie der Künstler beflügelt. Vor allem das blutige Schauspiel der Enthauptung des Holofernes wurde zu einem häufig variierten Bildthema vom späten Mittelalter bis ins frühe 20. Jahrhundert.