Artykuły pi­śmien­ne - najlepsze ciekawostki

Brylant [fr.], stopień pisma równy 3 punktom typograficznym (1,128 mm) jest najmniejszym stopniem pisma drukarskiego, bardzo rzadko wykorzystywanym, gł. do drukowania mikropublikacji.

Ze skór zwierzęcych. Pergamin – materiał pisarski (podłoże, na którym można pisać) wyrabiany ze skór zwierzęcych. Wytwarzanie pergaminu zwano pergaminnictwem w średniowieczu. Pergamin wyparł rozpowszechniony wcześniej papirus stosowany w starożytności i był głównym materiałem pisarskim w Europie i na Bliskim Wschodzie przez cały okres średniowiecza.

Joseph Priestley. Gumka do ścierania została wynaleziona w 1770 roku przez odkrywcę tlenu Josepha Priestleya. Zauważył on, że kawałek kauczuku świetnie nadaje się do wycierania śladów ołówka. Grafitowy pył ściera się wraz z włókienkami celulozy, nie uszkadzając papieru. Był tylko jeden problem: po kilku dniach kauczuk gnił.

Czernidło. Atrament (łac. atramentum, czernidło – środek barwiący w postaci roztworu barwnika w rozpuszczalniku z ewentualnym dodatkiem substancji zagęszczających (np. żelujących). Wykorzystywany jest w szeregu przyborów pisarskich (długopisy, flamastry, markery, wieczne pióra) oraz w druku atramentowym.

Papierem. Pelur (z fr.: płaszcz, okrycie) – odmiana cienkiego papieru o gramaturze 30-40 g/m2. Pelur cechuje duża przezroczystość, zwłaszcza pelur bezdrzewny i biały (pelur może występować w odmianie barwionej). Papier ten przeznaczony jest do mocnych i trwałych kopii wykonywanych na maszynie do pisania, do ochrony ilustracji i przekładek w książkach oraz w albumach i klaserach jako płaszcz ochronny do zawartych w nim zbiorów.

Paier czerpany. Papier czerpany – rodzaj papieru wytwarzanego w procesie czerpania, na który składa się etap wyodrębnienia pojedynczych włókien z surowców roślinnych oraz etap formowania papieru z wodnej zawiesiny włókien, odwadnianej na sicie.

Argentyna. Długopis – narzędzie do pisania wynalezione w 1938 roku przez węgierskiego artystę i dziennikarza László Bíró. Pierwsza produkcja zaczęła się podczas wojny w Buenos Aires. W roku 1944. W roku 1944 László Bíró sprzedał swoje udziały jednemu z akcjonariuszy, który zajął się produkcją na masową skalę.