10 najlepszych ciekawostek o broni białej

Brąz. Mimo, że brąz jest twardszy i dużo wytrzymalszy od żelaza, to epoka brązu ustąpiła epoce żelaza. Stało się tak, gdyż żelazo okazało się dużo przystępniejsze - było łatwiej znaleźć rudę i łatwiej ją wytopić. W epoce żelaza arystokracja wciąż często używała broni z brązu, jako lepszej i cenniejszej.

Szpada. W walce szpadą liczy się to, kto pierwszy trafi przeciwnika, a polem trafienia jest całe ciało – od maski aż po buty. W przeciwieństwie do szpady, we florecie i szabli istnieje szereg zasad umownych określających np. pierwszeństwo ataku, a pole trafienia jest ograniczone i trafienia poza nie nie są uznawane.

Stal damasceńska (staropol. „demeszka”) – nazwa pochodzi od Damaszku w Syrii, w którego okolicach istniały liczne warsztaty produkujące z tej stali miecze i szable o unikatowej w średniowieczu jakości. Białą broń ze stali damasceńskiej produkowano w latach ok. 900–1600 w krajach muzułmańskich, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie. Proces produkcji stali damasceńskiej był objęty tajemnicą i nigdy nie został opanowany w Europie. W czasie badań w 2006 roku znaleziono w niej nanorurki, co może tłumaczyć jej wytrzymałość i twardość.

Przeciw kawalerii. Halabarda była szczególnie skuteczna przeciw kawalerii. Hak umieszczony naprzeciw ostrza służył do ściągnięcia jeźdźca na ziemię. Właśnie dlatego halabarda była przez stulecia używana jako przyboczna broń straży w tych miejscach, gdzie istniało ryzyko ataku jeźdźca na koniu.

Od 1,2 do 1,6 kg. Miecz długi, bastardowy, półtorak (pot.) "półtoraręczny" – miecz, którego długa rękojeść pozwala na walkę jedną ręką lub oburącz. Pojawił się w XIII wieku, bardzo popularny od połowy XIV wieku, z powszechnego użycia wyszedł na początku wieku XVI. Jego masa oscylowała w granicach od 1,2 do 1,6 kg.

Puginał. Określenie to obejmuje wiele typów krótkiej broni białej, w tym mizerykordię i indyjski katar. Mały puginał, zazwyczaj w użyciu cywilnym, potocznie nazywany jest sztyletem.

Każda z nich ma inny przekrój klingi. Szpada sportowa jest w przekroju trójkątna, podczas gdy floret jest kwadratowy, a szabla sportowa - prostokątna.

W szabli. Rękojeść tego typu, zwana francuską, belgijską lub pistoletową, ułatwia zadawanie pchnięć. Jest to podstawowa forma ataku w szpadzie i florecie. W przypadku szabli, gdzie często atakuje się cięciem, taka rękojeść byłaby niewygodna.

Gladius hispaniensis. Rzymscy legioniści używali krótkiego i poręcznego miecza o szerokim ostrzu - gladius hispaniensis - zaczerpniętego od plemion iberyjskich. Profil tego miecza predystynował go do bycia śmiertelną bronią w zgiełku bitewnym - jako że pchnięcia są dużo groźniejsze niż cięcia - taka taktyka wymaga jednak dobrego wyszkolenia żołnierzy. Konnica używała dłuższej spathy wzorowanej na mieczach galijskich.

Labrys czyli topór o dwóch ostrzach był godłem kolaboracyjnej Francji Vichy, a obecnie jest symbolem stosowanym przez lesbijki. Składa się z dwóch obuchów w kształcie zaostrzonego klina i styliska z twardego drewna lub metalu. Labrysy mające prawdopodobnie znaczenie ofiarne lub symboliczne znane są z kultury minojskiej, celtyckiej i skandynawskiej.