Najlepsze ciekawostki o Lizbonie

Winda. Lizbona jest górzysta, a winda Santa Justa łączy ulice dzielnicy Baixa z położonym wyżej placem Carmo. Spośród istniejących kilku wind w mieście, Santa Justa jest jedyną pionową. Od czasu swego wybudowania winda stała się atrakcją turystyczną.

Lizbona. Torre de Belém to militarna budowla z 1520 roku stojąca w Lizbonie, na jej zachodnim przedmieściu Belém, nieopodal Klasztoru Hieronimitów, u ujścia Tagu do oceanu. Jedna z największych atrakcji turystycznych stolicy Portugalii. Wybudowano z polecenia portugalskiego króla Manuela I Szczęśliwego. Uchodzi ona za jedyną zachowaną do dziś budowlę wzniesioną całkowicie w tzw. stylu manuelińskim.

Został zniszczony przez trzęsienie ziemi. Klasztor został zrujnowany w 1755 podczas wielkiego trzęsienia ziemi, które zniszczyło miasto, spowodowało śmierć około 100,000 jego mieszkańców, a także zastopowało kolonialne ambicje Portugalii. Kościół pozostał nieodrestaurowany na pamiątkę tej tragedii.

Lizbona. Przedrostek "Al" w nazwie sugeruje arabskie pochodzenie. Alfama (z arab. źródło, łaźnie) to najstarsza dzielnica stolicy Portugalii Lizbony zbudowana na skalistym stoku nad brzegiem Tagu. W okresie panowania Maurów obszar ten stanowił centrum miasta. Po zdobyciu miasta przez chrześcijan w XII w. Alfama stała się dzielnicą zamieszkaną przez najniższe warstwy społeczne. W czasie wielkiego trzęsienia ziemi w 1755 r. zabudowania Alfamy przetrwały praktycznie w nienaruszonym stanie.

Portugalia. Most Vasco da Gamy spina brzeg rzeki Tag w okolicach stolicy Portugalii, Lizbony (w miejscowości Sacavém) z miejscowością Montijo po drugiej stronie rzeki. Jego długość wynosi 17,2 km. Budowlę nazwano imieniem żeglarza Vasco da Gamy w pięćsetną rocznicę odkrycia przez niego drogi morskiej z Europy do Indii.

Tag jest najdłuższą rzeką na Półwyspie Iberyjskim.

Z Lizboną. Pastéis de nata to babeczki budyniowe z ciasta francuskiego charakterystyczne dla kuchni portugalskiej, wywodzą się z lizbońskiego klasztoru hieronimitów w Belem. Zakonnicy używali pierwotnie białek z kurzych jaj do krochmalenia habitów, a z niepotrzebnych żółtek zaczęto produkować babeczki i działalność ta stała się z czasem ważnym źródłem dochodów klasztoru. W 1834 r. przepis sprzedano rodzinie, która sprzedaje je pod zastrzeżoną nazwą pastéis de Belem w piekarni sąsiadującej z klasztorem.