Państwa sta­ro­żyt­ne - najlepsze ciekawostki

W Iraku. Uruk to starożytne miasto w południowej Mezopotamii, położone nad starym korytem Eufratu. Było to centrum Sumeru i Mezopotamii w IV tysiącleciu p.n.e., to tutaj prawdopodobnie wynaleziono pierwsze pismo. W czasach, gdy było zasiedlone, okolica miasta była bagienna i żyzna, dziś jest to pustynia.

Wysoko postawionym urzędnikiem. Nomarcha w starożytnym Egipcie wyższy urzędnik i zarządca nomów, kierował pracą niższych urzędników, do jego obowiązków należało składanie przed królem szczegółowych raportów o stanie zasobów państwowych. Kariera nomarchy była uzależniona od łaski władcy. (gr. nom, egip. sepat).

Libanu i Syrii. Fenicja – starożytna kraina na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego, obejmująca tereny dzisiejszego Libanu, zachodniej Syrii. Późniejszą nazwą Fenicji jest Chna. Według innej opinii nazwa Fenicja została nadana przez Greków, a sami Fenicjanie nazywali swój kraj Kanaanem. Fenicjanie byli przede wszystkim narodem największych żeglarzy starożytności i kupców.

Czarna Ziemia. Starożytny Egipt (stegip. Kemet, Czarna Ziemia) – wysoko rozwinięta cywilizacja starożytnego Bliskiego Wschodu położona w północno-wschodniej Afryce w dolinie i delcie Nilu. Początki cywilizacji egipskiej sięgają zjednoczenia regionu delty (Egiptu Dolnego) i doliny Nilu (Egiptu Górnego) w okresie predynastycznym (ok. 3500 p.n.e.).

Chleba i igrzysk hasło rzymskiego pospólstwa domagającego się rozrywek i zaspokojenia potrzeb materialnych. Jego uznane autorstwo należy do Juwenalisa, który zawarł je w swych satyrach. Żądania te spełniano m.in. organizując wielkie widowiska cyrkowe z udziałem zwierząt (tzw. venatio) oraz walk gladiatorów,

3500 p.n. e. Początki cywilizacji egipskiej sięgają zjednoczenia regionu delty (Egiptu Dolnego) i doliny Nilu (Egiptu Górnego) w okresie predynastycznym (ok. 3500 p.n.e.). W czasach historycznych następowały po sobie kolejne warianty państwowości w postaci jednolitych królestw (Stare, Średnie i Nowe Państwo).

Ajgaj. Starożytna Macedonia – antyczne królestwo na Półwyspie Bałkańskim, zamieszkane przez helleński lud z plemienia Dorów, którego historyczne centrum znajdowało się na terytorium obecnej północno-środkowej Grecji. Za pierwszą stolicę imperium macedońskiego uznaje się miasto Ajgaj. Mocarstwową pozycję Macedonii ugruntował Filip II (panował w latach 359–336 p.n.e.), podporządkowując sobie Epir i Górną Macedonię.

Periojkowie byli pozbawieni praw politycznych, byli jednak niezależnymi ekonomicznie ludźmi wolnymi. Periojkowie mieli obowiązki wojskowe i uczestniczyli w wyprawach wojennych wraz z spartańskimi hoplitami[1]. W oficjalnych dokumentach spartiatów oraz periojków określano mianem Lacedemończyków.