Najlepsze ciekawostki o prze­strze­ni

5. Planeta karłowata to rodzaj obiektu astronomicznego, pośredni między planetami a małymi ciałami niebieskimi. Planety karłowate, wbrew nazwie, nie zaliczają się do planet. Jak dotąd za planety karłowate IAU oficjalnie uznała pięć ciał niebieskich: Ceres, Pluton, Haumea, Makemake i Eris.

35 lat. Voyager 1 to automatyczny czujnik ważący 723 kg. Rozpoczął badanie Układu Słonecznego i jego okolic dokładnie 5 września 1977 roku i był pierwszym statkiem kosmicznym, który wykonał zdjęcia Jowisza i Saturna. Na pokładzie sondy znajduje się pozłacany dysk z podstawowymi informacjami o Ziemi, jakie być może odnajdą kiedyś przedstawiciele cywilizacji pozaziemskich. W sierpniu 2012 roku znalazła się poza naszym Układem Słonecznym.

Pluton jest planetą karłowatą, plutoidem, najjaśniejszym obiektem pasa Kuipera. Nasz mały sąsiad, ma powierzchnię zaledwie jednej trzeciej 1% całkowitej powierzchni Ziemi i jest to wystarczająco mało, aby zmieścić się całkowicie w granicach Rosji.

Efekt w pobliżu czarnych dziur. Spaghettifikacja (inaczej nazywana efektem makaronu) to zjawisko w astrofizyce, które polega na pionowym rozciągnięciu oraz horyzontalnym ściśnięciu w podłużny kształt (przez co ciało przypomina makaron spaghetti) pod wpływem zwartego pola grawitacyjnego. W najbardziej skrajnych przypadkach, nieopodal czarnych dziur, rozciąganie jest tak mocne, że żaden obiekt nie może przeciwstawić się tej sile.

Planetoida, asteroida, planetka – ciało niebieskie o małych rozmiarach (od kilku metrów do czasem ponad 1000 km), obiegające gwiazdę (w szczególności Słońce), posiadające stałą powierzchnię skalną lub lodową, bardzo często – przede wszystkim w przypadku planetoid o mniejszych rozmiarach i mało masywnych – o nieregularnym kształcie, często noszącym znamiona kolizji z innymi podobnymi obiektami. Większość porusza się po orbitach nieznacznie nachylonych do ekliptyki, pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza – w tzw. głównym pasie planetoid.

Asysta grawitacyjna to zmiana prędkości i kierunku lotu kosmicznego przy użyciu pola grawitacyjnego planety lub innego dużego ciała niebieskiego. Pierwszy raz zastosowano asystę grawitacyjną w misji Mariner 10. Przechodząc obok Wenus 5 lutego 1974 roku, sonda zmieniła swoją trajektorię, tak aby przelecieć później obok Merkurego.