Urodzeni w IV wieku p.n.e. - najlepsze ciekawostki

Apelles (ur. ok. 370 p.n.e. w Kolofonie lub na Kos, zm. ok. 300 p.n.e. na Kos największy (wedle opinii starożytnych) malarz grecki, syn Pytheosa z Kolofonu. Był najsłynniejszym malarzem swoich czasów i ceny jego obrazów z biegiem czasu rosły. Poddawał je pod krytykę opinii publicznej i zgadzał się na poprawianie błędów, jakie zauważali przechodnie stąd słynna anegdota o szewcu.

Zenon z Kition . ok. 335 p.n.e. w Kition na Cyprze, zm. ok. 263 p.n.e. w Atenach) – grecki filozof, założyciel szkoły stoików. Stoicy byli przekonani o celowości świata i o istnieniu przeznaczenia. W warstwie etycznej przekłada się to na ich postulat dążenia do osiągnięcia cnoty, który rozumieli jako dostrojenie się do rozumnego biegu wydarzeń.

W Babilonie. 19–20 lipca 356 p.n.e. w Pelli, zm. 10 czerwca 323 p.n.e. w Babilonie) – król Macedonii z dynastii Argeadów w latach 336–323 p.n.e. Jest powszechnie uznawany za wybitnego stratega i jednego z największych zdobywców w historii ludzkości.

Arystoteles. Pierwsze dowody na kulistość Ziemi dostarczył (obserwując m.in. zaćmienia Księżyca i widnokrąg) w IV w p.n.e. grecki filozof Arystoteles. W średniowieczu zdobycze nauki greckiej poszły w zapomnienie, a ludzkość cofnęła się znowu do pierwotnych pojęć o kształcie Ziemi. Jednak począwszy od II połowy XV wieku coraz śmielej zaczęto ponownie mówić o kulistości Ziemi.

Fryne (gr. Phrýnē, IV w. p.n.e.) – grecka hetera z Aten, bohaterka wielu anegdot antycznych pisarzy. Z tego powodu bywa uznawana za najsłynniejszą heterę starożytnej Grecji. Postać tej hetery od czasów nowożytnych była przywoływana w malarstwie, rzeźbie, utworach literackich i muzycznych oraz – w XX wieku – kinematografii.

W I Księdze Machabejskiej . I Księga Machabejska – księga historyczna, zaliczana przez część chrześcijan do deuterokanonicznych ksiąg Starego Testamentu. Współczesny judaizm uznaje walory historyczne księgi, jednak nie nadaje jej statusu dzieła stricte religijnego. Księga opisuje dzieje Judei pod panowaniem hellenistycznego Imperium Seleucydów, półtora wieku po podboju Lewantu przez Aleksandra Macedońskiego. W pierwszym rozdziale powiedziane zostaje, że Aleksander Wielki zaanektował terytorium Judei, a w swoim czasie zastąpił go Antioch IV Epifanes.