Anatomia roślin najtrudniejsze zagadki

Brzoskwinia, w owocach roślin okrytonasiennych środkowa warstwa owocni powstającej ze ścian zalążni. Znajduje się pomiędzy egzokarpem i endokarpem i egzokarpem.

Plecha (thallus) – wegetatywne ciało glonów organizmów zaliczanych w dawnych systemach taksonomicznych do roślin. Ze względu na budowę plechy właściwe (wielokomórkowe) dzielą się na komórczakowe, nitkowate, plektenchymatyczne i tkankowe.

Tkanka twórcza, merystem – tkanka roślinna, składająca się z komórek o cienkich ścianach z centralnie położonym dużym jądrem komórkowym i niewielkimi wakuolami. Komórki te są zdolne do regularnych podziałów komórkowych, a powstające w wyniku podziałów komórki potomne różnicują się tworząc tkanki stałe. Nazwa „merystem” pochodzi od greckiego słowa meristos – mogący się dzielić.

Kwiaty są homologicznymi odpowiednikami kłosów, u roślin starszych ewolucyjnie. Rozwijają się najczęściej jako pędy boczne z pączków kwiatowych, rzadko powstają u szczytu pędu. Rzadko też pojawiają się na starych elementach pędów (np. na konarze) – wyrastają z ich najmłodszych części.

Korzenie oddechowe, pneumatofory typ nadziemnych korzeni, doprowadzających powietrze do systemu korzeniowego rośliny. Są to wykazujące geotropizm ujemny i w efekcie wyrastające pionowo w górę odgałęzienia korzeni podziemnych rosnących równolegle do powierzchni gruntu.

Miękisz spichrzowy – jedna z tkanek roślinnych, miękiszowych. Magazynuje, gromadzi materiały zapasowe (skrobia, tłuszcze, białka) lub wodę. Tkanka spichrzowa jest szczególnie dobrze rozwinięta w korzeniach. Na przykład u roślin z rodzaju burak, marchew, kalarepa, rzodkiew. Wszystkie elementy magazynujące substancje zapasowe i wodę określane są jako układ spichrzowy.

Aparat szparkowy i szparka – struktury wielokomórkowe (aparat) lub dwukomórkowe (szparka) pochodzenia epidermalnego porostnic. Aparaty szparkowe i szparki najczęściej zlokalizowane są na spodniej stronie liścia. Szparki mają decydujące znaczenie dla funkcjonowania układu wentylacyjnego porostnic.