10 najtrudniejszych zagadek o dra­pa­czach chmur

Zaprojektowany przez francuskiego inżyniera Michela Virlogeux oraz znanego brytyjskiego architekta Normana Fostera, wiadukt Millau jest jednocześnie najwyższym mostem na świecie. Filar P2 mierzy 343 metry, o 19 metrów więcej od Wieży Eiffla.

Budowa Empire State Building odbywała się podczas Wielkiego Kryzysu i do dziś przywoływana jest jako przykład pozytywnego oddziaływania kryzysu na gospodarkę. Budowa trwała jedynie rok i 35 dni, co stanowi do dziś rekord dla budynku tej wielkości; koszty zaś wyniosły 24 miliony dolarów, wobec 43 milionów planowanych.

Mimo, że wieża nie jest już siedzibą Transamerica Corporation, to jest nadal silnie związana z firmą i widnieje w logo firmy. W 1999 roku firma ubezpieczeniowa Transamerica została przejęta przez holenderskiego rywala - Aegon. Później Aegon odsprzedał część działalności Transamerica do GE Capital, zostawiając jednak sobie piramidę.

Samsung C&T Corporation (Construction and Trade) powstała w roku 1938 i to ona właśnie jest najstarszą częścią grupy Samsung. Samsung C&T był głównym wykonawcą trzech spośród najwyższych budynków świata: Burj Khalifa, Petronas Twin Towers oraz Taipei 101.

W 2012 roku siedem na piętnaście najwyższych drapaczy chmur w Europie znajdowało się w Moskwie. Kolejnych kilka wieżowców jest w budowie.

Hong Kong niedawno utracił prowadzenie na rzecz Dubaju w liczbie wysokich wież (ponad 300m), jednak w kategorii "powyżej 100m" jego prowadzenie jest bezdyskusyjne. W Hong Kongu znajduje się ponad 2300 takich budynków, podczas gdy w następnym w kolejności Nowym Jorku - mniej niż 800.

Tokyo Skytree (na zdjęciu) ma 643 metrów wysokości od Marca 2011, co czyni je najwyższą wieżą i drugą co do wysokości budowlą na świecie.

Lizbona jest górzysta, a winda Santa Justa łączy ulice dzielnicy Baixa z położonym wyżej placem Carmo. Spośród istniejących kilku wind w mieście, Santa Justa jest jedyną pionową. Od czasu swego wybudowania winda stała się atrakcją turystyczną.

Sky Tower w Auckland ma 328 metrów wysokości. Jest od wielu lat symbolem tego największego miasta Nowej Zelandii.

Znakami rozpoznawczymi szkoły chicagowskiej są użycie stalowej ramy wraz z ceglanymi fasadami, duże przeszklenia i ograniczona ornamentacja zewnętrzna. Wiele budynków szkoły chicagowskiej zawiera trzy elementy klasycznej kolumny.