Dru­kar­stwo najtrudniejsze zagadki

Hedera (łac. bluszcz) to jeden z najstarszych rodzajów ozdobników typograficznych.Przedstawiają one formę florystyczną, stąd też w innych językach nazywane są kwiatami drukarza (ang. printers' flower) lub, ściślej, liśćmi Aldusa (ang. aldus leaf, niem. Aldusblatt, fr. feuille aldine), od nazwiska renesansowego włoskiego drukarza Aldusa Manucjusza. Pierwsze hedery pojawiły się w dawnych inskrypcjach greckich i łacińskich. Były używane w funkcji znaków akapitu w środku wierszy dla podziału tekstu lub dla wypełnienia białej przestrzeni wcięcia na początku linii.

Akwaforta, kwasoryt (wł. acquaforte – mocna woda czyli kwas azotowy) to technika graficzna wklęsła, wynaleziona na przełomie XV i XVI wieku. Płytę miedzianą pokrywa się nierozpuszczalnym w kwasie werniksem akwafortowym i następnie wykonuje się rysunek stalową igłą odsłaniając powierzchnię metalu. Przez zanurzenie płyty w kwasie następuje wytrawienie wgłębnego rysunku na płycie.

Tylda (łac. titulus, hiszp. tilde) to znak pisarski w formie wężyka ( ~ ), zwany również falą lub wężykiem. W średniowieczu pierwotnie zapisywano znak w formie wężyka nad literą poprzedzającą skrócony fragment wyrazu. Później znak ten zyskał status znaku diakrytycznego umieszczanego nad spółgłoskami lub samogłoskami, by w końcu przekształcić się w samodzielny znak pisarski w formie wężyka ( ~ ).