Fer­dy­dur­ke najtrudniejsze zagadki

"Ferdydurke” Gombrowicz pisał z pokojówką o imieniu Aniela. Kobieta, właściwie, pomagała mu ją dokończyć. To właśnie jej słowa pisarz sparafrazował: „Koniec i bomba, a kto czytał ten trąba”.

Nowoczesna, swobodna i pozornie naturalna. Żyje według epikurejskiego hasła carpe diem. Cechują ją również jednak ignorancja i nieszczerość. Zuta jest swobodna, naturalna, nic nie jest jej w stanie wytrącić z równowagi. Nie daje się sprowokować i sobą rządzić. Jej obojętność w największym stopniu skłania do Józia działania.

Powieść Ferdydurke została wydana w 1937 roku. Bohaterem powieści jest trzydziestoletni początkujący literat Józio Kowalski, który niespodziewanie nawiedzony zostaje przez swojego byłego nauczyciela, profesora Pimkę i cofnięty do swej starej klasy gimnazjalnej. Czas teraźniejszy znajduje się nagle w czasie przeszłym i staje się czasem realnym bohatera. W trakcie pobytu w szkole zostaje poddany procesowi tzw. „upupiania”, czyli wpajania dobrych obyczajów i wychowywania w stanie „nieświadomości”. Powieść została zekranizowana w 1991 roku przez reżysera Jerzego Skolimowskiego.

Ferdydurke zbudowana jest z 14 rozdziałów. Akcja książki toczy się w I połowie XX wieku, w Warszawie i w Bolimowie. Bohaterem powieści jest 30-letni pisarz, którego Gombrowicz obdarzył infantylnym, dziecinnym i popularnym wówczas imieniem – Józio.