Łyż­wiar­stwo najtrudniejsze zagadki

Łyżwiarstwo synchroniczne – zimowa dyscyplina sportu będąca nieolimpijską dyscypliną łyżwiarską w której występują tzw. formacje łyżwiarskie liczące od 8 do 20 łyżwiarzy maksymalnie. W 1996 roku łyżwiarstwo precyzyjne zostało objęte patronatem Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej (ISU), a w 1998 roku zmieniono jego nazwę na „łyżwiarstwo synchroniczne.

Holenderskie zawody w łyżwiarstwie szybkim odbywają się nieregularnie (ze względu na łagodne zimy) we Fryzji. Ślizganie się po kanałach było starą tradycją, ale dopiero w 1890 Pim Mulier wpadł na pomysł zorganizowania oficjalnych wyścigów. Trasa, długa na 200 km, przebiega zamarzniętymi kanałami, rzekami i jeziorami pomiędzy jedenastoma fryzyjskimi miastami.

W skład każdego zespołu na lodzie wchodzi bramkarz i pięciu graczy w polu: dwóch obrońców i trzech napastników: lewoskrzydłowy, środkowy i prawoskrzydłowy. Kadra meczowa drużyny hokejowej jest liczniejsza, składa się z 22 zawodników – 20 zawodników przewidzianych do gry w polu oraz dwóch bramkarzy. Dzięki temu zespoły w trakcie gry swobodnie dokonują regularnych zmian tzw. „piątek”.

Są to 4 konkurencje: Jazda indywidualna. Pary sportowe. Pary taneczne. Łyżwiarstwo synchroniczne. Międzynarodowa Unia Łyżwiarska (ang. International Skating Union – ISU), która została założona w 1892 r. W Polsce od 1921 r. działa Polski Związek Łyżwiarstwa Figurowego (PZŁF).

Łyżwiarstwo szybkie – dyscyplina zimowa, w której celem zawodnika jest jak najszybsze przejechanie na łyżwach określonego dystansu po torze lodowym. Sportowca uprawiającego łyżwiarstwo szybkie nazywa się panczenistą.