Prorocy islamu w Koranie najtrudniejsze zagadki

Salomon (król Izraela) arab. Sulayman, Sulaiman, Süleyman, Solyman (سليمان), Człowiek Pokoju/ (ur. ok. 1000 p.n.e., zm. ok. 931 p.n.e.) – prorok biblijny oraz Koranu, król Izraela, syn i następca króla Dawida. Wielki budowniczy. Swój dwór uczynił ośrodkiem kultury, głównie literatury. Według tradycji biblijnej słynął z mądrości.

Noe (hebr. נוח Noaḥ, arab. نوح Nūḥ, w tłumaczeniu na pol. znaczy: pocieszenie – postać w religiach abrahamowych, syn Lameka i dziewiąty potomek w linii od Adama przez Seta, patriarcha, człowiek prawy i sprawiedliwy.

Jonasz, Jona, dosł. „gołąb”; – prorok izraelski, żyjący i działający w VIII wieku p.n.e., w Izraelu i Asyrii, pochodzący z Gat-Chefer. Opisany w biblijnej Księdze Jonasza, której autorstwo jemu się właśnie przypisuje. Jonasz podobno został połknięty przez wielką rybę, w której brzuchu spędził trzy dni i trzy noce.

Lot jako jedyny sprawiedliwy w mieście został ocalony wraz ze swoją rodziną. Jednak żona Lota (jej imię nie zostało podane w Biblii) została zamieniona za nieposłuszeństwo wobec Boga w słup soli, gdy ukradkiem spojrzała na Sodomę.

Ulubionym zwierzęciem proroka był kot imieniem Muezza. Prorok powiedział kiedyś, że jeśli Muezza śpi w rękawie jego szaty, wolałby uciąć rękaw niż obudzić kota wstając na modlitwę. pełne arabskie imię: Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd al-Muttalib, ur. w Mekce, zm. 8 czerwca 632 w Medynie – prorok islamu, założyciel pierwszej wspólnoty muzułmańskiej, która przeobraziła się w teokratyczne państwo religijne.

Mahomet musiał uciekać. 24 września 622 opuścił Mekkę i udał się do Jatribu (późniejszej Medyny). Data tej emigracji, nazywanej też hidżrą, stała się później początkiem ery muzułmańskiej. Po przeniesieniu się Mahometa do Medyny wzniesiono również na miejscu pierwszy mecze.