Rzymskie boginie najtrudniejsze zagadki

Ceres, w mitologii rzymskiej bogini wegetacji i urodzajów. Zaczęła być utożsamiana z grecką Demeter prawdopodobnie w V wieku p.n.e. Kult Ceres był popularny wśród plebejuszy. Jej święto, Cerealia (Ceriales), obchodzono 12 kwietnia.

Pomona – nimfa uważana w wierzeniach rzymskich za boginię sadów, ogrodów i owoców. Jej miano wywodzi się wprost od łac. pōmŭm (owoc, drzewo owocowe. W sztuce przedstawiana z rogiem obfitości bądź jako siedząca na koszu wypełnionym owocami i kwiatami, a w ręku trzymająca gałąź z jabłkami. Jej wyobrażenie z czasów rzymskich (tzw. Pomona z Uffizi) znajduje się we florenckiej Galerii Uffizi.

Parki – w mitologii rzymskiej personifikacje przeznaczenia: Nona, Decima i Morta. W późniejszym okresie utożsamione z greckimi Mojrami. Khaki to zielonkawy kolor parki, czyli kurtki.

Córka Saturna i Ops. Była siostrą i kochanką Jowisza, matką Prozerpiny (ojcem Prozerpiny był Jowisz). Jej pozostałe rodzeństwo to: Junona, Westa, Neptun i Pluton. Była jedną z najstarszych autentycznie rzymskich bogiń; według tradycji miała swojego kapłana już w okresie królewskim.

Fama (łac. pogłoska) – bogini w mitologii rzymskiej. Była uosobieniem wieści, szybko rozchodzącej się plotki. Odpowiedniczka greckiej Feme.

Diana - Artemis - Artemida bogini łowów, przyrody (świata roślinnego i zwierzęcego, gór, lasów, gajów, źródeł leczniczych), płodności, Księżyca (lub światła księżycowego) w mitologii rzymskiej. Początkowo miejscem kultu Diany były gaje, później świątynia na Awentynie zbudowana przez Serwiusza Tuliusza. Jan Długosz w swojej kronice utożsamił rzymską Dianę ze staropolską Dziewanną.