Najlepsze ciekawostki o ka­pe­lu­szach

Częste zatrucia rtęcią. Choroba szalonego kapelusznika to nazwa, jaką nadano zatruciom rtęcią, często występującym wśród kapeluszników właśnie. Powodem (długo nierozpoznanym) było wdychanie oparów rtęci używanych podczas filcowania. Zatrucie prowadziło do różnorakich zaburzeń neurologicznych, w tym patologicznej nieśmiałości i rozdrażnienia.

Z Maroka. Nazwa tego nakrycia głowy jasno wskazuje, że pochodzi ono z miasta Fes w Maroku, gdzie pojawiło się i zyskało popularność w XVII wieku. Fez stał się powszechny wśród Turków po roku 1829, kiedy to sułtan Mehmet II zakazał swoim urzędnikom noszenia turbanów i uczynił fez oficjalnym nakryciem głowy.

Cylinder. Zdjęcie zrobiono w Smithsonian Institution w Waszyngtonie. Cylindry były popularne na przełomie XIX i XX wieku. Obecnie używane są w jeździectwie w konkurencji ujeżdżenie.

Borsalino to najstarsza włoska firma specjalizująca się w produkcji luksusowych nakryć głowy. W 1857 roku manufaktura została założona w miescie Alessandria w Piemoncie przez Giuseppe Borsalino. Kiedy firma wygrała Grand Prix, ważny certyfikat jakości na Paris Exposition Universelle w 1900 roku, rozpowszechniło to markę na całym świecie. Włoska firma była pierwszą luksusową marką, której nazwa znalazła się w tytułach dwóch filmów: Borsalino i Borsalino & Co. z Alainem Delonem i Jeanem Paulem Belmondo.

Z Hiszpanii. Sombrero to wysoki kapelusz słomiany lub filcowy z miękkim, szerokim rondem. Był używany w Hiszpanii w XV i XVI wieku. Stamtąd trafił do hiszpańskich kolonii w Ameryce Środkowej i Południowej. Stanowi narodowe nakrycie głowy Meksykanów i Chilijczyków. Jedna z galaktyk z racji swojego kształtu została nazwana Galaktyką Sombrero

Z Ekwadoru. Kapelusze panama robione są z liści łyczkowca palmiastego. Amerykanie zetknęli się z nimi podczas budowy Kanału Panamskiego, stąd jego nazwa - choć do Panamy sprowadzany był z Ekwadoru.

Kanotier (fr. canotier znaczy wioślarz) – słomkowy kapelusz z niską płaską główką i niedużym rondem, ozdobiony czarną jedwabną wstążką (czasami białą). Pojawił się w drugiej połowie XIX wieku