Techniki ma­lar­skie - najlepsze ciekawostki

Krakelura (fr. craquelure) – charakterystyczna siatka spękań tworząca się na powierzchni obrazu olejnego. Może powstawać w warstwie werniksu, ale także w warstwach malarskich, a nawet w gruncie. Powstaje w wyniku upływu czasu, niewłaściwego przygotowania materiałów malarskich lub niewłaściwego przechowywania dzieła.

Sangwina to czerwonobrunatna kreda używana do tworzenia szkiców lub rysunków. Mianem tym określa się również technikę rysunkową jak i rysunek wykonany tą techniką. Sangwiny używano już w renesansie.

Suchego tynku. Al secco – technika malarska polegająca na pokrywaniu suchego tynku (w przeciwieństwie do fresku, gdzie malowany jest świeży tynk) farbami zmieszanymi z wodą. Nazwa pochodzi z języka włoskiego, w którym oznacza właśnie "na sucho". Technikę tę stosowano od starożytności do XV wieku.

Sgraffito (wł. graffiare - ryć, drapać) – technika dekoracyjna malarstwa ściennego. Techniką tą zostały wykonane również ściany zewnętrzne i wnętrze dziedzińca na zamku w Krasiczynie. Technika sgraffita była także używana w historycznym zdobnictwie sprzętów i mebli.

Tessera nazwa techniki mozaikowej wykonywanej przy pomocy małych (0,7 cm-1,5 cm) dokładnie obrobionych, kwadratowych bądź prostokątnych kawałków kamienia (kostek) lub szkła barwionego albo złoconego. Wyraz „tessera” oznacza także pojedynczą kostkę.

Sfumato w malarstwie olejnym łagodne przejścia z partii ciemnych do jasnych, dające mgliste, "miękkie" efekty kolorystyczne. Technika ta wykorzystywana była szczególnie przez Rafaela Santi oraz Leonarda da Vinci i jego szkołę.

Tworzeniem fresków. Przeprócha, przepróch - sposób przenoszenia wzoru z kartonu (tzw. patronu) na płaszczyznę dekorowaną (ścianę, sufit), stosowany w technice fresku. Sposób stosowany często przez artystów ludowych przy zdobieniu wiejskich kościołów.