10 najtrudniejszych zagadek o bitwach

Podczas wojny polsko-bolszewickiej w bitwie pod Zadwórzem (17 sierpnia 1920) batalion złożony z lwowskiej młodzieży zagrodził drogę na Lwów oddziałom 1. Armii Konnej S. Budionnego. Spośród 330 Polaków poległo 320 a dowódca kpt Bolesław Zajączkowski, nazywany „polskim Leonidasem”, popełnił samobójstwo. Zaciekły opór wobec dziesięciokrotnie silniejszego przeciwnika przyniósł nieoczekiwany rezultat. Budionny zrezygnował z kontynuowania marszu na Lwów, obawiając się, że oddział ten jest jedynie wysuniętą awangardą zbliżających się sił polskich.

Bitwa pod Arausio lub Arauzjoną to starcie zbrojne, które miało miejsce w 105 r. p.n.e. w rejonie miasta Arausio (obecnie Orange we Francji). Jedna z najdotkliwszych porażek armii rzymskiej w historii. Naprzeciw sił germańskich plemion Cymbrów i Teutonów stanęły dwie rzymskie armie konsula Cepiona i prokonsula Maksymusa. W wyniku sporu dowódców zginęło wg Tytusa Liwiusza około 80 000 legionistów oraz 40 000 osłaniających tabor auxiliaries.

Okrzyk ten, który dzisiaj brzmiałby "Uciekajcie, uciekajcie", przypisywany jest sabotażyście, który w bitwie z Mongołami pod Legnicą, wywołał popłoch wśród początkowo przeważających w bitwie ciężkozbrojnych Polaków. Widząc odwrót hufca opolskiego, dowodzący Henryk Pobożny wykrzyknął: Gorze nam się stało!

Bitwa ta jest pierwszym udokumentowanym źródłowo sukcesem oręża polskiego. Nie oznaczała ona jednak zdobycia samego Wolina. Do około 972 roku udało się Mieszkowi opanować ostatecznie ujście Odry.

Bitwa pod Passchendaele (znana także jako trzecia bitwa pod Ypres) to jedna z najkrwawszych bitew I wojny światowej rozegrana pomiędzy połączonymi armiami Wielkiej Brytanii, Kanady i Francji, a armią Cesarstwa Niemieckiego. Prawie pół miliona żołnierzy alianckich i ćwierć miliona Niemców zginęło lub odniosło rany w walce o kawałek zrujnowanej, bagnistej ziemi. Bitwa przesunęła linię frontu tylko ok. 10 km. Nie zmieniło to w znaczący sposób sytuacji żadnej ze stron.

Franciszek Młokosiewicz herbu Fuengirola to polski oficer z czasów Stanisława Augusta, wojen napoleońskich i Królestwa Polskiego, jedyny polski oficer pierwszej połowy XIX wieku, który od szeregowca dosłużył się stopnia generała, pochodząc przy tym z niższych warstw społecznych i nie należąc do szlachty, nawet zagrodowej W roku 1810 powierzono mu i 150 żołnierzom polskim obronę zajętej przez Francuzów twierdzy Fuengirola koło Malagi, która broniła dostępu do miasta od strony Gibraltaru. Obrona Fuengiroli przyniosła mu order Legii Honorowej i europejską sławę w kołach wojskowych.

Bitwa morska pod Diu miała miejsce 3 lutego 1509 w porcie Diu, u zachodniego wybrzeża Półwyspu Indyjskiego pomiędzy eskadrą portugalską i egipską, zakończone miażdżącym zwycięstwem Portugalczyków. Na skutek bitwy, Portugalczycy uzyskali całkowite panowanie na morzu wokół Indii, wypierając Egipcjan z handlu z Indiami. Dalszą konsekwencją było ułatwienie podboju części Indii przez Portugalczyków od 1510 roku i utworzenia Indii Portugalskich.

Bitwa pod Palasi miała miejsce dnia 23 czerwca 1757 r. w Bengalu. W starciu udział wzięły wojska brytyjskie pod dowództwem Robert Clive'a oraz Hindusi pod wodzą Nawaba Bengalu. Dysproporcja sił był ogromna. Nawab dowodził siłami 50 000 ludzi i 53 działami. Armia brytyjska dysponowała zaledwie 800 Europejczykami i 2200 sprzymierzonymi Hindusami. Clive odniósł zdecydowane zwycięstwo w zaledwie kilka godzin.

Legendarna królowa Massagetów Tomyris, związku pasterskich szczepów irańskich w Centralnej Azji. Obdarzona strategicznym talentem przywódczyni nomadów rozgromiła perskie wojska dowodzone przez Cyrusa II Wielkiego, największego zdobywcę w dziejach Persji. Herodot przypisuje jej zabicie własnymi rękami słynnego króla Cyrusa, który najechał podległe jej ziemie. Scena ta jest często przedstawiana w malarstwie.

Bitwa, która miała miejsce 4 sierpnia 1427 r. nieopodal czeskich miasteczek Stříbro i Tachov podczas czwartej krucjaty antyhusyckiej, zorganizowanej w odpowiedzi na bullę papieża Marcina V, w okresie wojen husyckich. Wojskami krzyżowców dowodził Henry Beaufort, biskup Winchesteru.