10 najtrudniejszych zagadek o bitwach morskich

Biffy, raczej błędnie zwane trebuszami, stosowane były przez Słowian Zachodnich w walkach z Duńczykami w XII wieku, m.in. w obronie Wołogoszczy (Wolgast) w 1184 r., kiedy to ich celny ostrzał uniemożliwił lądowanie wroga.

Wiceadmirał Gun’ichi Mikawa dowodził w trakcie bitwy koło wyspy Savo, kontradmirał Aritomo Gotō dowodził i zginął podczas bitwy koło przylądka Esperance, kontradmirał Raizō Tanaka dowodził w bitwie pod Tassafaronga. Komandor Tameichi Hara podczas walk o Guadalcanal dowodził niszczycielem, najpierw "Amatsukaze", potem "Shigure". Napisał książkę "Dowódca niszczyciela" będącą najważniejszym japońskim opisem dokumentalnym wojny na Pacyfiku.

Z wyjątkiem zatopionego w bitwie Solena (tj. Słońca) wszystkie wymienione okręty należały do floty Zygmunta III Wazy. Okrętem flagowym był Rycerz Święty Jerzy, tj. Ritter Sankt Georg, jak został ochrzczony w Gdańsku. Także Fliegender Hirsch (pol. Latający jeleń) i Meerman (pol. Wodnik), który doprowadził do zatopienia Solena, były okrętami polskimi.

Bitwa morska pod Diu miała miejsce 3 lutego 1509 w porcie Diu, u zachodniego wybrzeża Półwyspu Indyjskiego pomiędzy eskadrą portugalską i egipską, zakończone miażdżącym zwycięstwem Portugalczyków. Na skutek bitwy, Portugalczycy uzyskali całkowite panowanie na morzu wokół Indii, wypierając Egipcjan z handlu z Indiami. Dalszą konsekwencją było ułatwienie podboju części Indii przez Portugalczyków od 1510 roku i utworzenia Indii Portugalskich.

Bitwa pod Gravelines (8 sierpnia 1588r.) była jedną z największych potyczek pomiędzy flotą hiszpańską a angielską w historii. Bitwa ta uważana jest za symboliczny koniec panowania na morzach 'Wielkiej Armady' na rzecz 'Royal Navy'. Przekreśliła ona szanse Hiszpanii na desant w Anglii oraz umocniła pozycję protestantów na północy Europy.

Siły aliantów w tej bitwie obejmowały jednostki amerykańskie (1 ciężki krążownik i 4 niszczyciele), brytyjskie (1 ciężki krążownik i 3 niszczyciele), holenderskie (2 lekkie krążowniki i 2 niszczyciele) i australijskie (1 lekki krążownik). Między innymi ta wielonarodowość i brak zgrania przyczyniły się do druzgocącej klęski aliantów. Z wymienionych jednostek z Morza Jawajskiego uszły jedynie 4 amerykańskie niszczyciele.

W wyniku bitwy o Midway w czasie II wojny światowej, stoczonej w dniach 4–7 czerwca 1942 pomiędzy okrętami japońskimi a amerykańskimi, zostały zatopione wszystkie cztery biorące udział w bitwie lotniskowce japońskie: Akagi, Kaga, Sōryū i Hiryū. Bitwa uznawana jest za punkt zwrotny wojny na Pacyfiku po którym inicjatywa militarna przeszła na stronę Amerykanów. Zdjęcie przedstawia lotniskowiec Akagi.

Mimo, że kule lecące w kierunku rufy częściej chybiały niż w te wystrzelone w kierunku burty, to w razie trafienia przechodziły często przez całą długość okrętu, siejąc spustoszenie. Poza tym, przeciwnik tak odwrócony był niegroźny dla atakującego. Lepiej też było strzelać w rufę, niż w dziób, gdyż kule trafiające w dziób często ześlizgiwały się po jego powierzchni.

Guadalcanal to największa spośród Wysp Salomona, znajdujących się na wschód od Nowej Gwinei. Były to najdalej wysunięte na południe pozycje Japończyków, którzy przygotowywali atak na Nową Gwineę. Utrzymywanie Wysp Salomona w rękach Japończyków groziło też odcięciem Australii od USA.

Nelson był wielokrotnie ranny podczas prowadzonych przez siebie bitew, skutkiem czego stracił rękę i oko. Podczas bitwy o Kopenhagę, odmówił podporządkowania się rozkazowi wycofania się, podnosząc lunetę do niewidzącego oka i mówiąc "wcale nie widzę sygnału do odwrotu".