Ce­sar­stwa najtrudniejsze zagadki

Cesarstwo Koreańskie istniało od roku 1897 do 1910, aż do aneksji Korei przez Japonię, gdy rozpoczął się 35-letni okres japońskiej okupacji Korei. W 1897 podczas rządów króla Gojonga, pod wpływem nacisków i gróźb Japończyków, Korea zmieniła swą nazwę z Joseon na Daehan Jeguk, czyniąc swój kraj cesarstwem a Gojonga pierwszym cesarzem. W 1907 roku Japonia zmusiła Gojonga do abdykacji na rzecz syna, Sunjonga, który został drugim i ostatnim zarazem cesarzem Korei. W 1910 roku, Korea została włączona do Japonii. Autorem hymnu Cesarstwa był niemiecki kompozytor Franz Eckert urodzony w Nowej Rudzie.

Słowa te zostały po raz pierwszy użyte w odniesieniu do XVI-wiecznej Hiszpanii przez Karola V Habsburga. Imperium, którym zarządzał, obejmowało obok Półwyspu Iberyjskiego, południowej części Półwyspu Apenińskiego, Austrii i Niderlandów liczne kolonie hiszpańskie w Ameryce. Dotyczyło ono później; Imperium Brytyjskiego oraz również w odniesieniu do strefy wpływów Stanów Zjednoczonych.

Cesarstwo Meksyku (także Drugie Cesarstwo Meksyku) to państwo powstałe wskutek francuskiej interwencji w Meksyku, w latach 1864–1867. Władcą Meksyku został Maksymilian I, który nawiązując do poprzedniego okresu monarchii, adoptował wnuka dawnego cesarza, Augustína de Iturbide. Maksymilian I, właśc. Ferdinand Maximilian Joseph Maria von Österreich był bratem cesarza Austrii, Franciszka Józefa I. W wyniku wojny domowej, w której stroną republikańską dowodził Benito Juárez, cesarstwo obalono, ponownie ustanawiając w kraju republikę. Cesarz Maksymilian został zaś rozstrzelany.

W 843 w Verdun synowie Ludwika Pobożnego: Lotar I, Karol II Łysy oraz Ludwik II Niemiecki zawarli traktat, na mocy którego podzielili między siebie państwo frankońskie. Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji, Niemiec i Włoch. Lotar I został wyznaczony przez ojca na sprawującego zwierzchnictwo nad młodszymi braćmi (Ludwikiem Niemieckim, Karolem Łysym) i strzegącego jedności państwa. W listopadzie 824 Lotar I wydał ustawę Constitutio Romana, która zobowiązywała papieża do ślubowania wierności cesarzowi.

Rokiem czterech cesarzy nazywany jest 69 rok naszej ery w historii Rzymu. Po obaleniu Nerona na początku czerwca 68 roku, cesarzem został przywódca antynerońskiej rebelii, Galba. Pokonany Oton popełnił samobójstwo, a Witeliusz w połowie lipca wkroczył uroczyście do Rzymu jako cesarz.