Etologia najtrudniejsze zagadki

Dżelada brunatna (Theropithecus gelada) należy do rodziny koczkodanowatych. Skóra na piersi i gardzieli jest nieowłosiona, czerwona i tworzy na sercu plamę w kształcie klepsydry. Dlatego dżelady często określane są jako małpy o krwawiącym sercu. Żywią się głównie trawą i łączą w stada liczące do 70 osobników. Zamieszkuje skaliste wąwozy górskie w Etiopii. Nazwa rodzajowa jest połączeniem greckich słów „dzika bestia” oraz „małpa”. Atakowane stado broniąc się obrzuca przeciwnika kamieniami.

Tanatoza (gr. thánatos = śmierć) – reakcja obronna organizmu przeciw drapieżnikom, w której potencjalna ofiara zastyga w bezruchu lub udaje śmierć. Drapieżnik, widząc „martwą” ofiarę, przeważnie zaprzestaje ataku. Działa głównie na drapieżniki polujące na żywą zdobycz.

Karl von Frisch to biolog austriacki, zoolog, pionier doświadczeń terenowych w badaniu zwierząt, laureat Nagrody Nobla z fizjologii i medycyny w 1973 r. za szczegółowy opis sposobu komunikowania się pszczół. Jego badania doprowadziły do odkrycia, że owady te posługują się złożonym systemem przekazywania informacji tak zwanym tańcem pszczół.

Zjawisko nazwał w 1955 r. amerykański etolog Frank A. Beach tłumacząc je anegdotą o prezydencie USA Johnie Calvinie Coolidge'u, który pewnego razu zwiedzał fermę drobiu wraz z żoną. Eksperymenty na szczurach i innych gatunkach wykazały, że zmiana partnerki wzmaga libido samca. Jego podłożem jest wzrost stężenia dopaminy, która stymuluje układ limbiczny.

Zagniazdowniki określenie gatunków ptaków, których pisklęta bardzo szybko po wykluciu z jaja są zdolne do samodzielnego życia i nie przebywają w gnieździe. Są one pokryte gęstym puchem. Należą do nich m.in. gęsi, kaczki, łabędzie.

Nekroforeza (dosłownie: przenoszenie zmarłego) – u owadów społecznych, zwłaszcza mrówkowatych i pszczołowatych, wynoszenie martwych członków kolonii poza obręb gniazda. Wywoływane jest zanikiem działania związków chemicznych obecnych u żywych osobników. Zmniejsza ryzyko zarażenia kolonii.