He­lio­fi­zy­ka najtrudniejsze zagadki

Wiatr słoneczny – strumień plazmy wypływający ze Słońca, składający się przede wszystkim z protonów. Ruch cząstek deformowany jest przez pole magnetyczne przede wszystkim samego Słońca oraz wiatr z pobliskich gwiazd, w wyniku czego nie jest zachowana symetria sferyczna wypływu (przestrzeń „wypełniana” wiatrem słonecznym nie jest kulą).

Dziury koronalne są źródłami wiatru słonecznego o dużej prędkości. Dziury koronalne odkrył Max Waldmeier wykonując obserwacje w świetle białym w latach pięćdziesiątych XX wieku. Dziury koronalne są dobrze widoczne w zakresie promieniowania rentgenowskiego oraz linii neutralnego helu, a w sprzyjających warunkach powodują burze magnetyczne na Ziemi, pozbawione często fazy dodatniej.

Plama słoneczna widoczny ciemniejszy obszar na powierzchni Słońca (fotosfera), którego cechami są temperatura niższa niż temperatura otoczenia i silne pole magnetyczne (kilka tesli). Mimo jasności (temperatura ok. 4000-5000 K) kontrast z otoczeniem o temperaturze ok. 6000 kelwinów powoduje, że plamy słoneczne wydają się mieć kolor czarny.