Kultura sta­ro­żyt­ne­go Egiptu najtrudniejsze zagadki

Najważniejszym świętem królewskim był Sed. Uroczystość miała charakter rytualnej odnowy sił króla: wierzono, że z wiekiem zarówno pierwiastek ludzki, jak i boski we władcy mógł osłabnąć i święto miało na celu zaradzeniu temu. Święto nazywane jest dzisiaj czasem jubileuszem królewskim.

Kolejna część ducha zwana była Ka, a nazywano tak samą energię życiową osoby. Egipcjanie wierzyli, że moment śmierci następuje, gdy Ka opuszcza ciało i oddala się do zaświatów. Była to fundamentalna dla naszego świata część człowieka, gdyż jej obecność odróżniała osoby od przedmiotów. Śmierć rozumiano jako oddzielenie się ciała od elementów duchowych.

Święto Opet - w starożytnym Egipcie święto poświęcone boskiej triadzie Amona-Re, Mut i Chonsu. W trakcie tego święta faraon składał ofiarę w świątyni w Karnaku, następnie ofiarowywał kadzidło i wodę przed barkami kultowymi. Święto trwało od 11 dni (w czasach Tutanchamona) do 27 dni za panowania Ramzesa III.

Pschent podwójna korona władców Górnego i Dolnego Egiptu, czyli władców starożytnego Egiptu. Powstała ona z połączenia białej, wysokiej korony Górnego Egiptu (hedżet) z czerwoną, niską, koroną Dolnego Egiptu. Z przodu korony znajdowała się święta kobra umieszczana na czole jako znak boskiej ochrony, symbolizująca boginię Uadżet.

Sfinks Totmesa III leżący na Dziewięciu Łukach. Luwr. Nazwa może wynikać z faktu używania łuków przez sąsiadów państwa faraonów lub też pochodzić od rytuału niszczenia (łamania) uzbrojenia pokonanych wrogów.

Siedzący skryba – pełnoplastyczna rzeźba z wapienia, pokryta polichromią, przedstawiająca skrybę – uczonego w piśmie. Cenny przykład sztuki starożytnego Egiptu. Rzeźba odnaleziona została w roku 1850 w okolicach Sakkary przez Auguste'a Mariette'a; jako dar rządu egipskiego Skryba został przekazany do zbiorów paryskiego Luwru. Czas powstania 2620–2500 p.n.e.

Kartusz – w starożytnym Egipcie magiczna pętla-węzeł szen, wydłużony znak oznaczający „Uniwersum”. Dosłownie w języku egipskim „kartusz” to szenu, słowo o takim samym rdzeniu jak szeni „otaczać”. Kartusz. Pojawiają się jako podwójny sznur z zawiązanymi dwoma końcami czy pusta pieczęć. Używano ich w celu identyfikacji władcy: papirusy, stele, reliefy w świątyniach, malowidła w grobowcach i w formie pieczęci (np. odciskane w świeżej zaprawie po zamknięciu królewskiego grobowca).