Parowce najtrudniejsze zagadki

Sirius (na ilustracji) był dość małym statkiem, jako że nie był przeznaczony na transatlantyk. Miał jednak udowodnić, że przyszłość transportu oceanicznego należy do parowców. Gdy w drodze do Nowego Jorku zaczęło brakować węgla, kapitan nie chciał postawić żagli, mimo że okręt je posiadał. Aby oszczędzić węgiel palono frachtem, beczkami z żywicą.

Na początku 1910 roku Bruce Ismay odrzucił propozycję Carlisle’a dotyczącą zainstalowania 48 szalup − zdolnych pomieścić łącznie 2886 osób − jako rozwiązania zbyt kosztownego i „zaśmiecającego pokład”. Stwierdził, że 1/3 tej liczby (16 szalup) w zupełności wystarczy.

Robert Fulton to inżynier amerykański, wynalazca, który skonstruował pierwszy statek parowy, przetestowany w Anglii w 1802 r. Fulton zbudował również pierwszy okręt podwodny napędzany ręcznie za pomocą śruby – Nautilus (1800 r. na zlecenie Napoleona). W 1807 r. skonstruował też pierwszy parowy statek pasażerski ,,Clermont'', który regularnie kursował na trasie Nowy Jork - Albany.

Statek Królowa Elżbieta został sprzedany biznesmenowi z Hongkongu. W 1972 roku, gdy przechodził remont w porcie w Hongkongu, na pokładzie w niewyjaśnionych okolicznościach wybuchł pożar, a statek wywrócił się na wodzie używanej do gaszenia pożaru. Do roku 1996 był największym zbudowanym statkiem pasażerskim na świecie. Ze swym tonażem 83.673 BRT wszedł do historii żeglugi, jako największy kiedykolwiek zbudowany transatlantyk.

Z łącznej liczby 2228 pasażerów i załogi tylko 705 osób przeżyło zatonięcie Titanica pozostali to 1523 ofiary katastrofy. W nocy z 14 na 15 kwietnia 1912 roku, podczas dziewiczego rejsu na trasie Southampton – Cherbourg – Queenstown – Nowy Jork, zderzył się z górą lodową i zatonął. Jego katastrofa spowodowała nowelizację zasad bezpieczeństwa morskiego.

W nocy z 14 na 15 kwietnia 1912 roku, podczas dziewiczego rejsu na trasie Southampton – Cherbourg – Queenstown – Nowy Jork, zderzył się z górą lodową i zatonął.