Pisarze i poeci sta­ro­żyt­nej Grecji najtrudniejsze zagadki

Tespis z Ikarii grecki poeta i aktor, twórca tragedii – aktora (odpowiadacza), dialogu z chórem. Wprowadził pierwszego aktora rozwijającego dialog z chórem i przewodnikiem chóru co stanowiło zaczątek dramatu jako rodzaju literackiego. Wystawiał swoje dramaty na wozie, jeżdżąc po wsiach.

Menander 342–291 p.n.e. – starożytny poeta grecki, główny przedstawiciel komedii nowej i komedii charakterów. Pochodził z rodziny, która zapewniła mu staranne wychowanie i wykształcenie. Był uczniem Teofrasta oraz przyjacielem Epikura, z którym najprawdopodobniej pełnił służbę wojskową.

Tespis z Ikarii– grecki poeta i aktor, twórca tragedii – aktora (odpowiadacza), dialogu z chórem. Tragedia Tespisa wyrosła na gruncie attyckim. Jej podstawą był dytyramb jako pieśń ku czci Dionizosa, ale w tym przypadku chór wykonujący dytyramb nie składał się z satyrów.

Homer 750 p.n.e. Sokrates 470 p.n.e. Wergiliusz 70 p.n.e. Horacy 65 p.n.e. Jako pierwszy urodził się Homer. Uważa się go za ojca poezji epickiej. Najstarszy znany z imienia europejski poeta, który zapewne przejął dziedzictwo długiej i bogatej tradycji ustnej poezji heroicznej. Do jego dzieł zalicza się eposy: Iliadę i Odyseję.

Starożytni autorzy dzielili mitologiczną wizję ewolucji świata na kolejne epoki, zwane wiekami, wyznaczane przez kolejne żyjące w nich rodzaje ludzkie. Pisze o nich Hezjod w swym dziele Prace i dnie (109-201), używając słowa genos tłumaczonego jako pokolenie, wiek, ród, potomstwo, rasa. Piątym wiekiem u Hezjoda jest żelazny wiek.

Antygona – tragedia Sofoklesa z roku 442 p.n.e. Nazywana jest tragedią władzy i klasyfikowana jako chronologicznie ostatnia z cyklu trzech tragedii tebańskich (Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona) opartych na mitach o tebańskim rodzie Labdakidów. Utwór jest powszechnie uznawany za arcydzieło dramaturgii światowej o nieprzemijającej sile oddziaływania na widza.