10 najtrudniejszych zagadek o wężach

W Australii przebywa 24 z 37 najjadowitszych węży na świecie. Między innymi to Tajpan pustynny, Tajpan australijski oraz Mulga.

Najbardziej jadowita z zestawienia jest kobra czarnobiała. Maksymalna dawka jej jadu mogłaby zabić 65 ludzi lub 245 tys. myszy. Najmniej jadowita, z podanych, jest kobra przylądkowa. Jej maksymalna dawka jadu zabiłaby 9 osób lub 31 tys. myszy. Kobra czarnobiała występuje od Senegalu po Etiopię i Afrykę Południową. Widząc ofiarę kobra zbliża się po cichu i z zębów jadowych pluje jadem na odległość. Węże te doskonale wiedzą gdzie jest najczulszy punkt ofiary.

Jajożer – wąż z rodziny połozowatych. Występuje w Botswanie, Namibii i RPA. Jajożer żywi się wyłącznie jajami ptaków. Jaja – często większe od głowy węża – połykane są w całości, co jest możliwe dzięki ogromnej rozciągliwości pyska, szyi i przełyku.

Dorasta do 10 metrów i wagi ponad 100 kg. Jest najdłuższym spośród wszystkich gatunków węży - choć ustępuje wagą anakondzie, która dzięki życiu w środowisku wodnym może osiągać do 250 kg.

Gniewosz plamisty, miedzianka (Coronella austriaca) to gatunek niejadowitego węża z rodziny połozowatych. Powszechnie spotykany w wielu miejscach Europy i zachodniej Azji. Odżywia się prawie wyłącznie jaszczurkami. Swą zdobycz gniewosz plamisty najpierw oplata i obezwładnia swym ciałem, a następnie połyka ją żywą lub martwą.

Na fladze i w herbie Martyniki widnieją po cztery węże. Wąż w herbie - żararaka lancetowata, kajsaka - to jedyny jadowity wąż występujący na Martynice i St. Lucii. Na wyspach (także Trynidad i Tobago) została sztucznie zaaklimatyzowana przez plantatorów, aby jej obecność w buszu i dżungli odstraszała niewolników od ucieczek z plantacji. Jad kajsaki zawiera reteplazę, używaną w diagnostyce laboratoryjnej do oceny czasu batroksobinowego (krzepnięcie osocza) układu krzepnięcia.

Leptotyphlops carlae to gatunek ślepego węża z rodziny węży nitkowatych odkryty w 2008 r. na Barbados. W momencie odkrycia, opisywany jako najmniejszy wąż (postać dorosła) świata. Osobniki dorosłe Leptotyphlops carlae osiągają długość do 10 cm i ok. 2,5 mm grubości. Odżywiają się mrówkami i termitami. Uważa się, że gatunek ten zbliżył się do minimalnego limitu długości do jakiego mogą dojść węże w procesie ewolucji.

Ttajemniczego węża obiadowego (Cenaspis aenigma) znaleziono w brzuchu... innego węża, który został zabity przez kombajn zbierający owoce w meksykańskim stanie Chiapas. Do czasu opisania holotypu z częściowo strawionego męskiego osobnika w 2018 r nie znaleziono innych egzemplarzy tego gatunku, zarówno żywych jak i w zbiorach muzealnych pomimo licznych wypraw organizowanych w miejsce znalezienia pierwszego okazu. Wykryto cechy, odróżniające go od wszystkich znanych dotąd przedstawicieli węży.

Ofiologia (od gr. ophis = "wąż" i logos = "nauka") to w zoologii, dział herpetologii i reptiliologii zajmujący się wężami, ich badaniami naukowymi, w tym historią naturalną i etologią tych zwierząt. Osoba, która bada węże to ofiolog.

Wszystkie żararaki mają jedną wspólną cechę - posiadają po każdej stronie głowy pod oczami jamki, które wyglądają jak duże otwory nosowe. Cienka błona, która wyściela dno jamek jest usiana receptorami (w liczbie od 500-1500 na mm²), które mogą rejestrować małe różnice temperatury. Receptory te są tak czułe, że potrafią wykryć różnice temperatur sięgające 0,002 °C i umożliwiają wężom zlokalizowanie obiektów o 0,1 °C cieplejszych lub zimniejszych niż otoczenie.