Za­ją­co­wa­te najtrudniejsze zagadki

Występuje na północno-wschodniej skarpie wulkanu Iztaccíhuatl w Meksyku. Jedyny przedstawiciel rodzaju króliczak (Romerolagus), utworzonego przez C. H. Merriama w 1896 roku. Największe zagęszczenie zanotowano na wysokości 3150 – 3400 m n.p.m. Areał wynosi w przybliżeniu 386 km². Preferuje siedliska trawiaste ze zgrupowaniami sosnowymi.

Zając polarny gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae), występującego w strefie tundry i tajgi. Wraz ze zmianą pory roku, przystosowuje się do środowiska. Przy pierwszych śniegach zmienia futro na białe.

Królik jest odporny na niskie temperatury, ponieważ posiada gęste futro, ale źle znosi temperatury powyżej 25 stopni Celsjusza. Związane jest to z tym, iż zwierze nie poci się, a nadmiar ciepła traci poprzez zwiększoną liczbę oddechów.

Zęby królików można podzielić na zęby sieczne oraz zęby policzkowe. Zęby sieczne widoczne są po rozchyleniu warg, zaś zęby policzkowe schowane są głębiej w jamie ustnej. Króliki mają charakterystyczne długie uszy, krótki ogon, charakterystycznie poruszający się nos, długie tylne łapy, przednie – krótsze oraz oczy duże, okrągłe i wypukłe.