Architektura sakralna - pytania

Kościoły orientowanie – w architekturze sakralnej zwrócenie części prezbiterialnej , mieszczącej ołtarz główny, ku wschodowi ( łac. oriens - „wschód”) — w stronę grobu Chrystusa w Jerozolimie . O takich kościołach mówi się, że są orientowane.

Kruchta (dawniej nazywana babińcem– część kościoła, przedsionek usytuowany przed głównym wejściem, niekiedy również przed bocznym – do naw lub zakrystii. Najczęściej wydzielona jest wewnątrz kościoła, choć może być w formie przybudówki wyraźnie wyodrębnionej z bryły budynku. Kruchta oprócz funkcji praktycznych (zabezpieczenie wnętrza przed wiatrem i opadami) pełniła również funkcje religijne.

Refektarz (łac. refectorium od reficere – odnawiać) – w budynkach klasztornych, seminariach duchownych duże pomieszczenie służące jako jadalnia, charakterystyczne zwłaszcza dla klasztorów średniowiecznych. Refektarze umieszczane były najczęściej przy otaczającym wirydarz krużganku, w skrzydle oddalonym od kościoła.

Naos najważniejsze pomieszczenie w świątyni. W starożytnej Grecji i Rzymie pomieszczenie, w którym umieszczano posąg bóstwa. Była to zamknięta przestrzeń sanktuarium, najczęściej prostokątna.

Soboty – niskie podcienia wsparte na słupach i przykryte jednospadowym dachem, otaczające drewniane kościółki lub cerkwie, na całym lub części ich obwodu, mające konstrukcję słupową, a w dolnej części zazwyczaj odeskowane lub odgrodzone balustradą.

Gopura brama w postaci bardzo wysokiej, zwężającej się uskokowo ku górze wieży stanowiąca wejście do świątyni hinduistycznej w stylu drawidyjskim. Gopura jest charakterystyczna przede wszystkim dla południowych Indii.

Orientowanie – w architekturze sakralnej zwrócenie części prezbiterialnej, mieszczącej ołtarz główny, ku wschodowi (łac. oriens - „wschód”) — w stronę, z której ma nadejść Jezus Chrystus podczas drugiego przyjścia – paruzji.

Indie. Według legendy pierwotnie w skład zespołu wchodziło osiemdziesiąt pięć świątyń, do dziś zachowało się mniej niż dwadzieścia. Najbardziej znane świątynie to: Grupa zachodnia. Wzniesiona między IX a XII w. przez władców z dynastii Ćandelów.