Epoki - pytania

Młoda Polska – polska odmiana modernizmu w literaturze, muzyce i sztuce polskiej przypadającego na lata 1890–1918. Nazwa tego prądu artystycznego jest analogiczna np. do Młodych Niemiec lub Młodej Skandynawii. Młoda Polska to okres w historii literatury i sztuki przypadający na czas twórczości dwóch pokoleń – pisarzy urodzonych w latach 60. i 70. XIX wieku.

Epoka żelaza – okres dziejów ludzkości następujący po epoce brązu, najmłodsza z epok, w której żelazo stało się głównym surowcem w wytwarzaniu narzędzi. Najstarsze wyroby z kutego żelaza (głównie pochodzenia meteorytowego), pochodzą z XV i XIV wieku p.n.e.

Neolit - nowy kamień Neolit (gr. néos „nowy” i líthos „kamień”), młodsza epoka kamienia, epoka kamienia gładzonego. Termin neolit (ang. Neolithic) został wprowadzony w 1865 przez Johna Lubbocka na oznaczenie nowej pradziejowej techniki wytwarzania narzędzi kamiennych: gładzenia.

Średniowiecze w całej Europie trwało w zasadzie dziesięć stuleci, od – jak się umownie przyjmuje – V do XV wieku. Za początek uznaje się najczęściej rok 476, kiedy to upadło cesarstwo rzymskie na Zachodzie. W zależności od kontekstu za koniec średniowiecza uznawane są takie wydarzenia jak pierwsza wyprawa Krzysztofa Kolumba do Ameryki (1492), zdobycie Konstantynopola przez Turków (1453) lub początek reformacji (1517).

Holocen to najmłodsza, trwająca współcześnie epoka. Zanik lądolodu spowodował odciążenie litosfery oraz powstanie i rozwój Bałtyku. W holocenie powstały osady rzeczne: żwiry, piaski, muły, mady, jeziorne: kreda jeziorna, gytie, torfowiskowe – torfy i namuły torfiaste, eoliczne – wydmy, a także: gliny zboczowe oraz gleby.