Historia wojskowości - pytania

W nocy z 14 na 15 stycznia 1863 roku na rozkaz naczelnika Rządu Cywilnego w Królestwie Polskim margrabiego Aleksandra Wielopolskiego w Warszawie przeprowadzono brankę – przymusowy pobór polskiej młodzieży do rosyjskiego wojska. Branka – potoczna nazwa poboru do Cesarskiej Armii Rosyjskiej.

Nazwa ułan wywodzi się z języka Tatarów polskich, którzy mieszkali w granicach I Rzeczypospolitej. Jazda z tradycjami ułańskimi wywodzi się od Mongołów i Tatarów, u których "oghłan" albo "ułan" oznaczał młodzieńca, junaka.

Żuawi – formacja lekkiej piechoty nosząca pierwotnie mundury pochodzenia arabskiego: krótki niebieski kaftan, bufiaste czerwone spodnie i fez z czerwonej wełny. Określenie pochodzi od arabskiej nazwy jednego z plemion Kabylów, Zuawa – mieszkańców gór w Algierii, które współpracowało z Francuzami już od początku XIX wieku, widząc w tym korzyści polityczne.

Puszkarz – określenie zawodu funkcjonujące w XV-XVII wieku w Polsce. Zawód zanikł w XIX wieku. W dawnej Rzeczypospolitej puszkarzem nazywano rzemieślnika wyrabiającego broń palną, w szczególności armaty i działa ze spiżu. Na ziemiach polskich rzemiosło pojawiło się w XV wieku. Największymi ośrodkami produkcji puszkarskiej były Kraków.

Król, mierzący 160 cm wzrostu, miał nietypową pasję: stworzył oddział, w którym wszyscy żołnierze mierzyli przynajmniej 188 cm. Wilhelm I codziennie osobiście musztrował oddział i pozyskiwał do niego żołnierzy wszelkimi sposobami - rekrutował wysokich najemników z całej Europy, otrzymywał rekrutów od innych królów w podarunku, a nawet rozkazał porywać mnichów.