Pytania o kosmosie

Sally Kristen Ride (ur. 26 maja 1951 w Los Angeles, zm. 23 lipca 2012 w La Jolla) – amerykańska astronautka, doktor fizyki, pierwsza Amerykanka w przestrzeni kosmicznej. Była jedną z 8000 osób, które odpowiedziały na zamieszczone w stanfordzkiej gazecie studenckiej ogłoszenie NASA o naborze kandydatów do programu kosmicznego.

Jezioro Doskonałości, Lacus Excellentiae względnie małe, nieregularne morze księżycowe leżące w południowej części widocznej strony Księżyca, wśród poszarpanego terenu na południe od większego Mare Humorum. Największym obiektem na terenie tego basenu jest mały krater Clausius o średnicy 24 km.

Rok galaktyczny – okres, w ciągu którego Słońce obiega środek Drogi Mlecznej. Rok galaktyczny trwa około 225-250 milionów lat, a prędkość liniowa Słońca w tym ruchu wynosi ok. 220 km/s. Ziemia obiega Słońce w nieco ponad 365 dni, ale naszej gwieździe pełny obieg wokół centrum Drogi Mlecznej zajmuje ponad 250 mln razy dłużej. Licząc w latach galaktycznych, Ziemia miałaby dopiero jakieś... 16 lat. Co to jest rok galaktyczny?Istnieje jednak również pojęcie takie, jak rok galaktyczny. Jednocześnie bowiem z ruchem obiegowym Ziemi wokół Słońca, również nasza gwiazda obiega pewien środek masy.

DAVINCI+ planowana sonda kosmiczna amerykańskiej agencji NASA, która ma zostać wysłana w kierunku planety Wenus pod koniec lat 20. XXI wieku. Będzie to próbnik atmosferyczny. Sonda DAVINCI+ ma zbadać skład atmosfery Wenus, aby lepiej zrozumieć jej pochodzenie i ewolucję, a także stwierdzić, czy na planecie w przeszłości mógł znajdować się ocean.

Droga Mleczna jest najprawdopodobniej galaktyką spiralną z poprzeczką SBc lub SBb (zgodnie z klasyfikacją Hubble'a). Znane są cztery główne ramiona Galaktyki: Ramię Strzelca (Ramię Strzelca-Kila) Ramię Węgielnicy (Ramię Łabędzia, Ramię Zewnętrzne). Z Ziemi widoczne jest w gwiazdozbiorze Strzelca. Położenie Układu Słonecznego wewnątrz dysku galaktycznego sprawia, że badanie jej struktury jest utrudnione.

Wielka Czerwona Plama – ogromny stały antycyklon od co najmniej 358 lat wiejący na Jowiszu, 22° na południe od równika. Burza jest na tyle duża, że można ją obserwować z Ziemi za pomocą amatorskich teleskopów. Jako pierwszy zobaczył ją brytyjski fizyk i wynalazca Robert Hooke w 1664 roku.

Dzięki ostatnim badaniom okazało się, że nieprawidłowości w polach grawitacyjnych, które przewidzieli astronomowie, mogą być spowodowane przez istniejącą pierwotną czarną dziurę dominująca w rejonie pyłów z Obłoku Oorta.

Pluton posiada pięć znanych naturalnych satelitów. Największy z nich, Charon, po raz pierwszy został zaobserwowany w 1978 roku. Jego odkrywcą był James Christy. Pozostałe księżyce Plutona są znacznie mniejsze i zostały zaobserwowane dopiero w XXI wieku. Hydra i Nix zostały zaobserwowane na zdjęciach wykonanych przez teleskop Hubble’a w dniach 15 i 18 maja 2005 roku. Kolejne, czyli Kerberos oraz Styx odkryto odpowiednio w czerwcu 2011 i w lipcu 2012 roku.

Słońce ma średnicę około 1 392 684 km, około 109 razy większą niż Ziemia, a jego masa (1,989 ×1030 kg, około 333 tysięcy razy większa niż masa Ziemi (M⊕)) stanowi około 99,86% całkowitej masy Układu Słonecznego. Słońce uformowało się około 4,567 mld lat temu[9] na skutek zapadania grawitacyjnego obszaru w dużym obłoku molekularnym.

Valles Marineris największy kanion Marsa ma długość ok. 5000 km, szerokość ok. 200 km i głębokość ok. 5-8 km (miejscami do 11 km). Pochodzenie Valles Marineris pozostaje nieznane, choć dominuje hipoteza, że to pęknięcie powstało miliardy lat temu podczas stygnięcia planety. Jest to największy kanion w Układzie Słonecznym.