Magia - pytania

Lemegeton anonimowy XVII-wieczny grimoire i jedna z najbardziej popularnych demonologicznych ksiąg. Autorstwo tej księgi przypisuje się królowi Salomonowi. Jednak tytuły i godności określające demony nie były znane w jego czasach, podobnie jak modlitwy do Jezusa i Trójcy Świętej. Lemegeton zawiera szczegółowy opis duchów, aniołow, demonów i sposoby ich przywoływania i zmuszania do posłuszeństwa. Lemegeton podzielony jest na pięć części.

Grymuar – księga wiedzy magicznej, szczególnie bardzo stara. Najczęściej przez grymuary rozumie się księgi magiczne pisane od średniowiecza do XVIII wieku włącznie, dla nowszych dzieł okultystycznych nazwę tę stosuje się raczej przenośnie, dla starszych raczej błędnie. Etymologia słowa grimoire wywodzi się z francuskiego, co oznacza księga czarodziejska oraz nieczytelne pismo.

Teurgia (gr. θεουργία, "boskie działanie") – praktykowanie rytuałów niekiedy o magicznym charakterze, występujące w późnej starożytności i średniowieczu. Słowo "teurgiczny" pojawia się dopiero w II wieku i wydaje się tworem autora lub autorów Wyroczni chaldejskich, używanym na oznaczenie wysiłków zdolnych oczyścić duszę i jej "pojazd", ciało astralne.

Ostatni występ Houdiniego miał miejsce w teatrze Garrick Theatre w Detroit w stanie Michigan dnia 24 października 1926. Następnego dnia został hospitalizowany w Detroit's Grace Hospital. Houdini zmarł na zapalenie otrzewnej w następstwie przechodzonego zapalenia wyrostka robaczkowego, 31 października 1926 roku, w wieku 52 lat.

Tasseomancja wróżenie z fusów herbacianych albo z osadów z kawy lub wina. Metoda wróżenia z fusów w Europie zapoczątkowana została w XVII wieku, gdy holenderscy kupcy wprowadzili herbatę z Chin do powszechnego obrotu.

Nekromancja (gr. νεκρομαντεία nekromanteía) – forma praktyk magicznych, w której czarujący (nekromanta) przyzywa duchy zmarłych w celu poznania prawdopodobnych wersji przyszłości lub celach własnych (np. usług). Słowo nekromancja pochodzi od greckiego νεκρός nekrós – martwy oraz μαντεία – wróżyć.

Łapacz snów (ang. dreamcatcher) – niegdyś amulet plemion Indian z Ameryki Północnej, obecnie popularna ozdoba o charakterze etnicznym. Łapacze snów zwykle wieszane były nad posłaniem lub przy wejściu do domostwa indiańskiego. Gęsta sieć miała przepuszczać jedynie dobre sny, a zatrzymywać nocne koszmary. Złe sny ginęły złapane w sieć i spływały po piórach wraz z pierwszymi promieniami słońca. Obecnie łapacze snów wieszanie są często jako amulety w pokojach dziecięcych lub na lusterkach wstecznych w samochodach.

Chowaniec – w europejskim folklorze istota pomagająca czarownicy w magii, często w postaci czarnego kota lub ptaka. W średniowieczu posiadanie oswojonego zwierzęcia wskazywało, że właściciel może być czarownikiem.

Zaklęcia Merseburskie (niem. die Merseburger Zaubersprüche) to dwa średniowieczne zaklęcia, czary lub inkantacje, zapisane w języku staro-wysoko-niemieckim w dialekcie frankońskim. Stanowią one jedyne zachowane w tym języku świadectwa niemieckiej kultury pogańskiej. Zostały one odkryte w roku 1841 roku. Pierwsze dotyczy wyzwolenia z więzów i zachowania przed wrogiem. Drugie zostało użyte do wyleczenia skręconej nogi konia Baldra ("kość do kości, krew do krwi, członek do członka, jakby były sklejone").