Pytania o plutonie

Pluton posiada pięć znanych naturalnych satelitów. Największy z nich, Charon, po raz pierwszy został zaobserwowany w 1978 roku. Jego odkrywcą był James Christy. Pozostałe księżyce Plutona są znacznie mniejsze i zostały zaobserwowane dopiero w XXI wieku. Hydra i Nix zostały zaobserwowane na zdjęciach wykonanych przez teleskop Hubble’a w dniach 15 i 18 maja 2005 roku. Kolejne, czyli Kerberos oraz Styx odkryto odpowiednio w czerwcu 2011 i w lipcu 2012 roku.

Doba na planecie karłowatej Pluton trwa 153 godziny. Pluton został odkryty w 1930 roku przez amerykańskiego astronoma Clyde’a Tombaugha. Do 2006 roku Pluton był uważany za dziewiątą planetę Układu Słonecznego, przestał nią być w 2006 roku.

Pluton (oznaczenie oficjalne: (134340) Pluton) – planeta karłowata, plutoid, najjaśniejszy obiekt pasa Kuipera. Został odkryty w 1930 roku przez amerykańskiego astronoma Clyde’a Tombaugha. Od odkrycia do 2006 roku Pluton oficjalnie był uznawany za dziewiątą planetę Układu Słonecznego. 24 sierpnia 2006 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna odebrała Plutonowi status planety, co oznacza, że Układ Słoneczny liczy 8 planet.

Planeta karłowata to rodzaj obiektu astronomicznego, pośredni między planetami a małymi ciałami niebieskimi. Planety karłowate, wbrew nazwie, nie zaliczają się do planet. Jak dotąd za planety karłowate IAU oficjalnie uznała pięć ciał niebieskich: Ceres, Pluton, Haumea, Makemake i Eris.

Pluton został odkryty w 1930, uznano go za dziewiątą planetę, której poszukiwano już od dawna - bowiem obserwacje orbity Neptuna wskazywały na istnienie następnego ciała. W 2006 r, wraz z wprowadzeniem nowej definicji planety, pluton stracił status planety i został uznany planetą karłowatą.

P to symbol chemiczny fosforu, Pt - platyny, Po - polonu.