Romantyzm - pytania

Romantyzm w historii literatury polskiej rozpoczął się wraz z wydaniem tomu poetyckiego Ballady i romanse (1822) Adama Mickiewicza. Romantyzm (z fr. romantisme, od roman – powieść, opowieść) – szeroki nurt w kulturze, który dał nazwę epoce w historii sztuki i historii literatury trwającej od lat 90. XVIII wieku do lat 40. XIX wieku. Romantyzm rozwinął się początkowo w Europie i wyrażał się w różnych obszarach kultury, m.in. poezji, malarstwie i muzyce.

William Blake (1757 - 1827) zwany przez współczesnych sobie ''Mad Blake'', czyli ''Szalony Blake'' był poetą, pisarzem i prekursorem romantyzmu. Czasem był zaliczany do tzw. poetów wyklętych w literaturze angielskiej. Do innych jego dzieł można zaliczyć także: ''Pieśni niewinności i doświadczenia'' oraz ''Zaślubiny Nieba i Piekła''. Urodził się i zmarł w Londynie.

,,Spowiedź dziecięcia wieku'' z 1836 to francuska powieść romantyczna autorstwa Alfreda de Musseta. Opowieść głównego bohatera, stale zagłębiającego się w niuanse miłości przypomina dzieje związku Musseta i George Sand, którzy nie byli dobraną parą. Dziejom miłości romantycznej Musset nadał w obszernym wstępie charakter szerszy czyniąc z niej symbol stanu ducha młodej generacji z lat trzydziestych XIX wieku.

Stendhal, właśc. Marie-Henri Beyle (1783-1842) to francuski pisarz romantyk, prekursor realizmu w literaturze, wolnomularz. Największe dzieła Stendhala to powieści ,,Czerwone i czarne,, oraz ,,Pustelnia parmeńska''. Beylizm (fr. beylisme) to postawa wobec życia charakterystyczna dla bohaterów powieści Henriego Beyle'a, czyli Stendhala.

Wędrowiec nad morzem mgły (niem. Der Wanderer über dem Nebelmeer) to obraz olejny niemieckiego malarza okresu romantyzmu Caspara Davida Friedricha, namalowany w 1818 roku. Malarz ukazał wykroczenie ponad sferę ziemską i konfrontację z boskością, oddzielił wyraźnie sferę sacrum od profanum.

,,Symfonia fantastyczna'' to arcydzieło francuskiego kompozytora Hectora Berlioza, twórcy symfonii romantycznej. Skomponowana w 1830 r. z podtytułem „Epizod z życia artysty”. Stała się manifestacją jego założeń artystycznych oraz najbardziej reprezentatywnym dziełem wczesnego romantyzmu. Inspiracją kompozycji była nieszczęśliwa, nieodwzajemniona miłość do angielskiej aktorki Harriet Smithson.