Stroje liturgiczne - pytania

Rewerenda - sutanna w kościołach wschodnich podraznik – wierzchni ubiór duchownych, w różnym kolorze, zależnym od stanowiska w hierarchii, zwany też rewerendą. Noszenie sutann zalecił papież Sykstus V w 1589 r. konstytucją Cum sacrosanctum. Księża początkowo nosili ubrania typowe dla swoich czasów i tylko, gdy zakładali szaty kapłańskie, aby odprawić mszę świętą, wyglądali inaczej.

Komża – szata liturgiczna w rycie rzymskim; skrócona alba o szerokich rękawach. Komża jest białego koloru, co oznacza czystość serca i ducha. Pierwotnie komża była używana wyłącznie w chórach, podczas liturgii godzin, dopiero od XIV w. może być stosowana we wszystkich czynnościach liturgicznych, dla których nie zastrzeżono wyraźnie alby.

Kiedyś a nawet i obecnie sutanna ma 33 guziki, bo według tradycji tyle lat miał Jezus, kiedy umarł na krzyżu. Gdy ksiądz był niski, aby nie wszywać guzika przy guziku, resztę uzupełniano przy rękawach. Teraz coraz częściej nie pilnuje się tej tradycji. Można też pod spodem wszyć suwak, żeby nie męczyć się z zapięciem.

Cingulum – pas lub gruby sznur z frędzlami na obu końcach, używany przez duchownych i usługujących w kościołach chrześcijańskich, jako element stroju liturgicznego. Służy do przewiązania w pasie alby lub habitu.

Komża jest białego koloru, co oznacza czystość serca i ducha. Pierwotnie komża była używana wyłącznie w chórach, podczas liturgii godzin, dopiero od XIV w. może być stosowana we wszystkich czynnościach liturgicznych, dla których nie zastrzeżono wyraźnie alby.

Diakoni przepasują się stułą ukośnie, z lewego ramienia na prawą stronę. Kolor stuły, podobnie, jak barwa ornatu czy kapy, zależy albo od obchodu liturgicznego danego dnia, albo od spełnianego obrzędu. Dla przykładu, przy spowiedzi używa się stuły fioletowej. Stuła kapłana jest symbolem belki krzyża, którą niósł Chrystus[1] oraz łaski uświęcającej, która zdobi duszę kapłana.

Dalmatyka – właściwa szata liturgiczna diakona w Kościele rzymskokatolickim. Wkłada się ją na albę i stułę przewieszoną przez lewe ramię i spiętą po prawej stronie. Pierwotnie dalmatyka była strojem świeckim mieszkańców Dalmacji, od której wzięła nazwę. Od II wieku była popularna w tym samym charakterze także w innych prowincjach Cesarstwa Rzymskiego. Od I poł. IV w. stała się elementem stroju liturgicznego Patriarchy Konstantynopola i papieża.