Pytania o świętych

Święty Guinefort – pies o imieniu Guinefort, rasy wyżeł lub greyhound, który był czczony od 13wieku w okolicach francuskiej miejscowości Villars-les-Dombes jako patron chorych dzieci. Jego wspomnienie obchodzono 22.08. Nie został uznany przez KRK za oficjalnego świętego.Wg legendy pies zginął z rąk własnego pana (rycerza z Villars-les-Dombes), gdy ten zobaczył go stojącego przy kołysce dziecka i zbroczonego krwią. Dopiero po zabiciu psa zorientował się, że ten nie zagryzł dziecka, ale węża, który próbował wejść do kołyski. Gdy właściciel zrozumiał swój błąd, pochował go w studni i zasadził gaj

Jadwiga Andegaweńska (również królowa Jadwiga; ur. między 3 października 1373 a 18 lutego 1374 w Budzie, zm. 17 lipca 1399 w Krakowie) – królowa Polski z dynastii Andegawenów, córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki, w 1384 koronowana na króla Polski, pierwsza żona Władysława Jagiełły, apostołka Litwy, święta Kościoła katolickiego. Choć nie otrzymała oficjalnie tego tytułu, przez część wiernych Kościoła katolickiego czczona jest jako patronka Polski

Prokula lub Prokla, również Klaudia Prokula, Claudia Procula (I wiek) – postać biblijna, żona rzymskiego prefekta Judei, Poncjusza Piłata, święta prawosławna. Żona Piłata wspominana jest w Biblii wyłącznie w Ewangelii Mateusza (Mt 27,19) jednak bez podania jej imienia. Zgodnie z przekazem księgi, żona namiestnika Judei wiele wycierpiała podczas snu z powodu Jezusa. Sen głęboko poruszył kobietę, wysłała więc wiadomość do swego męża, ostrzegającą go przed wydaniem na niego wyroku skazującego. Piłat jednak umył ręce przed tłumem Żydów na znak, że nie jest on winien śmierci Chrystusa.

Karol I Habsburg - cesarz Austro-Węgier został beatyfikowany, czyli zaliczony w poczet błogosławionych KRK przez papieża Jana Pawła II, zaś Mikołaj II i Jego rodzina została kanonizowana, czyli ogłoszona w poczet świętych Kościoła Prawosławnego. Mikołaj II – ostatni cesarz rosyjski, tytularny król Polski, wielki książę Finlandii, panujący w latach 1894–1917. Koronowany w Moskwie 14 maja 26 maja 1896; syn Aleksandra III z dynastii Romanowów i jego żony carycy Marii Fiodorowny. Święty kościoła prawosławnego.

Eustazjusz jest patronem osób niewidomych. Był uczniem św. Kolumbana Młodszego. W 613 został jego następcą i opatem w klasztorze w Luxeuil (obecnie Luxeuil-les-Bains) z własną regułą. Będąc przełożonym zakonu przewodził grupie 600 mnichów, w tym św. Romarykowi. Opiekował się niewidomymi i uzdrawiał chorych z gorączki.

Święty Szczepan zwany pierwszym męczennikiem. Święty ten wymieniany jest w Modlitwie Eucharystycznej. Zginął ok. 36 roku ukamienowany przez miejscową społeczność żydowską w Jerozolimie.

Wilk z Gubbio – wilk, który według „Kwiatków św. Franciszka” terroryzował miasto Gubbio do czasu oswojenia go przez św. Franciszka. Historia o wilku z Gubbio jest jednym z wielu opowiadań chrześcijańskich na temat świętych, którzy wywarli wpływ na zwierzęta.

Koptyjski klasztor położony w Wadi an-Natrun Egipcie został założony w 360 roku przez świętego Makarego, który po pobycie w klasztorze Świętego Antoniego na Pustyni Arabskiej, przeniósł się do Skete, by prowadzić tu życie kontemplacyjne. Makary zamierzał przebywać w samotności, jako pustelnik, lecz sukcesywnie przybywali do niego chętni, którzy chcieli dzielić z nim życie na pustyni. Klasztor Św Makarego był jednym z 50 zbudowanych w tym rejonie. Wraz z trzema innymi przetrwał do czasów współczesnych. Na zdjęciu; koptyjski mnich

Święty Franciszek z Asyżu, właśc. włos. Giovanni di Pietro di Bernardone, (ur. 1181 lub 1182 w Asyżu, zm. 3 października 1226 w Porcjunkuli koło Asyżu – założyciel zakonu franciszkanów, misjonarz, mistyk średniowieczny, stygmatyk, święty Kościoła katolickiego bez tytułu doktora Kościoła. Święty Alfons Maria Liguori (1871) Święty Antoni Padewski (1946) Święty Wawrzyniec z Brindisi (1959)

Święty Dyzma, określany mianem „Dobry Łotr”, praw. Rach (zm. prawdopodobnie 3 kwietnia 33) to pierwszy święty chrześcijański. Dobry Łotr był złoczyńcą, o którym pisze Łukasz Ewangelista. Ukrzyżowany po prawej stronie Chrystusa żałował za grzechy i prosił Jezusa Chrystusa, aby wspomniał o nim, „gdy przyjdzie do swego Królestwa”. Kult św. Dyzmy nabrał znaczenia w IV w. kiedy to pojawiła się legenda o znalezieniu jego krzyża.