W granatniku Łopuskiego ładunkiem miotającym był woreczek z chloranem potasu z domieszką 5% mielonego cukru. Jako urządzenia spustowego używano buteleczki z kwasem siarkowym. Padająca z niej kropla dostawała się przez otwór do wnętrza komory, przepalała woreczek i stykała się z materiałem miotającym, powodując wystrzał, którego zasięg mógł wynosić do 800 metrów. Broń została zaprojektowana przez Mieczysława Łopuskiego ps. „Konstruktor” i używana bojowo w czasie powstania warszawskiego.