Piorunian rtęci(II) („rtęć piorunująca”), to nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu piorunowego i rtęci na II stopniu utlenienia. Łatwo wybucha pod wpływem bodźców mechanicznych (tarcie, uderzenie, nakłucie etc.), iskry elektrycznej lub podgrzania, dlatego jest używany głównie jako inicjujący materiał wybuchowy w spłonkach i detonatorach. Odkryty przez siedemnastowiecznych alchemików, nie znalazł wówczas zastosowania i został zapomniany. Ponownie został odkryty w 1800r przez angielskiego chemika E.Howarda. Jest silnie trujący, dlatego współcześnie jest zastępowany innymi związkami.