Pelagianizm to we wczesnym chrześcijanstwie pogląd teologiczny, którego pierwszym propagatorem był Pelagiusz (IV i V w.). Rozwijał się głównie w Italii i Północnej Afryce. Uznany przez synody katolickie i papieży, a następnie Sobór efeski (431) za niezgodny z doktryną chrześcijańską, czyli herezję. Pogląd, że ludzkość może uniknąć grzechu i że ludzie mogą swobodnie wybrać przestrzeganie przykazań Bożych, uważa się za sedno nauki pelagijskiej. Pelagiusz podkreślał autonomię człowieka i wolną wolę. Uważał, że niemowlęta nie są obarczone grzechem.