Jak nazywał się utrzymanek w starożytnym Rzymie, którego utrzymywało społeczeństwo - na własny koszt?

Klient (łac. cliens „posłuszny”, dop. clientis, lm. clientes)– wolny, lecz ubogi obywatel starożytnego Rzymu, często wyzwolony niewolnik, pozostający pod opieką patrona, którym był zwykle patrycjusz. Relacja klient-patron nakładała obowiązki na obie strony: klient musiał być posłuszny patronowi, patron zobowiązany był do pomocy materialnej i opieki nad klientem, a obaj musieli być sobie wierni i lojalni.