Konstytucja raweńska (ustawa o cytowaniu) to akt prawny wydany w roku 426 w Rawennie przez Walentyniana III i Teodozjusza II, przyznający tekstom pięciu wybitnych rzymskich jurystów status równy z ustanowionym prawem. Byli to: Aemilius Papinianus, Ulpian Domicjusz, Gaius,Iulius Paulus i Modestyn. W wypadku braku unormowań w danej kwestii można było oprzeć się na poglądzie, który prezentuje większość spośród pięciu podanych prawników. Jeżeli taka zgodność nie istniała, pierwszeństwo miały poglądy Papiniana.