Efekt Wolffa-Chaikoffa to fizjologiczne zjawisko polegające na czasowym zaprzestaniu wychwytu jodu przez tarczycę w wyniku podawania dużych jego dawek w formie egzogennej, skutkującym niedoczynnością tarczycy. Jednorazowo trwa on 24 - 48 godzin, a przy powtarzaniu trwa 10 - 14 dni. Został on opisany w 1948 r. przez Jana Wollfa i Israela L. Chaikoffa. Sęk w tym, że szczurom podawano dootrzewnowo radioaktywny jod, który nie ma nic wspólnego z normalnym jodem. Ponadto tarczyce tych szczurów były przesycone jodem.