Cud domu brandenburskiego to określenie, które ukuł Fryderyk II podczas wojny siedmioletniej; najpierw dla sytuacji, kiedy koalicja nie wykorzystała wielkiego zwycięstwa pod Kunowcami. W dalszym toku wojny Rosjanie zajęli tereny po Berlin, stwarzając w 1762 r. sytuację bliską kapitulacji króla Prus Fryderyka II. Wtedy jednak cesarzowa zmarła, zaś jej następca Piotr III nakazał natychmiastowy odwrót zwycięskiej armii rosyjskiej. To wydarzenie przeszło do historii jako „Cud domu brandenburskiego”.