Wielki testament (fr. Le grand testament) to utwór Franciszka Villona z 1461 r. napisany po wyjściu poety z paryskiego więzienia. Ukazuje uczucia człowieka żyjącego u schyłku średniowiecza. Jest to pożegnanie ze światem i swoisty rachunek sumienia. Pojawia się literacki bohater, którego nie było do tej pory w literaturze. Poemat wyraża tęsknotę za minionym czasem oraz ideę przemijania - memento mori.