Lucjusz Juniusz Brutus (łac. Lucius Iunius Brutus) był rzymskim politykiem, pierwszym konsulem Rzymu, siostrzeniec króla Tarkwiniusza Pysznego. Według tradycji król zgładził jego ojca i starszego brata; Lucjusz uniknął takiego losu udając głupca, stąd przydomek Brutus (z łac. Głupiec). W 509 p.n.e. Brutus jako przywódca powstania przeciw Tarkwiniuszowi, doprowadził do wypędzenia króla. W miejsce monarchii wprowadził republikę – oddając władzę Senatowi. Na pierwszych konsulów comitia centuriata wybrało Brutusa i Lucjusza Tarkwiniusza Kollatyna.