During the early 1970s, two American chemists - M. Molina and S. Rowland - identified the theoretical threat of ozone depletion by the release of chlorofluorocarbons (used as a refrigerator coolant). Initially, the reaction was sceptical, but when in 1983 scientists discovered ozone hole, the abstract threat suddenly became real.

We wczesnych latach siedemdziesiątych dwaj amerykańscy chemicy (M. Molina i S. Rowland) zaalarmowali o możliwym zagrożeniu dla ozonu atmosferycznego przez chlorofluorowęglany używane jako chłodziwo. Reakcje środowiska naukowego na ich prace były początkowo sceptyczne. Dopiero w roku 1983, po odkryciu dziury ozonowej, zagrożenie uznano za realne.

In den frühen 1970er Jahren identifizierten zwei amerikanische Chemiker - Molina und S. Rowland - die theoretische Gefahr der Ozonzerstörung durch Freisetzung von Fluorchlorkohlenwasserstoffen (die als Kühlmittel für Kühlschränke verwendet werden). Anfänglich war die Reaktion skeptisch, aber als Wissenschaftler 1983 das Ozonloch entdeckten, wurde die abstrakte Bedrohung plötzlich real.