Hezychazm (hesychasmos; od greckiego ‘ησυχία, hēsychía – wyciszenie ) to bizantyński nurt mistyczny, który osiągnął szczytowy rozwój i popularność w wieku XIV. Zasadniczą ideą hezychazmu jest duchowa łączność człowieka z Bogiem jako forma jego deifikacji. Hezychaści głosili możliwość ujrzenia Światłości Bożej dzięki intensywnej modlitwie, kontemplacji i specyficznym praktykom ascetycznym, polegającym na wstrzymywaniu oddechu w trakcie modlitewnego wyciszenia. Doktrynę rozwinął w sposób najpełniejszy Grzegorz Palamas, mnich z góry Athos, od którego nazwiska hezychazm zwano często palamizmem.