In Japan, it has long been common to provide musical entertainment at a dinner or a party. In 1971, Daisoki Inoue, a Japanese drummer musician, made a tape recorder-like machine that played songs for a 100-yen coin each - and leased them out so that the stores did not have to buy new songs on their own. Soon, new businesses called karaoke boxes, with compartmented rooms, became popular.

W Japonii od dawna istniała tradycja zabawiania gości śpiewem podczas przyjęć lub kolacji. W roku 1971, Daisoki Inoue, japoński perkusista, zbudował maszynę w oparciu o magnetofon kasetowy, która odgrywała muzykę po wrzuceniu monety. Tym, co zapewniło sukces, był model biznesowy: maszyny były wynajmowane do sklepów, ale nie sprzedawane - dzięki czemu sklepy nie musiały dbać o zakup najnowszych przebojów (zajmował się tym właściciel maszyn).

Karaoke wurde zuerst in den frühen 1970er Jahren in Japan betrieben und fand seither weltweite Verbreitung. Der Ausdruck setzt sich zusammen aus dem Wort Kara (空, dt. „leer“) und Oke als Kurzwort für „Orchester“.