10 najtrudniejszych zagadek o Atlan­ty­ku

Spalono fracht. Sirius (na ilu­stra­cji) był dość małym stat­kie­m, jako że nie był prze­zna­czo­ny na trans­atlan­tyk. Miał jednak udo­wod­ni­ć, że przy­szłość trans­por­tu oce­anicz­ne­go należy do pa­row­ców. Gdy w drodze do Nowego Jorku zaczęło brakować węgla, kapitan nie chciał postawić żagli, mimo że okręt je po­sia­dał. Aby oszczę­dzić węgiel palono frach­te­m, beczkami z żywicą.

To wyspa po­lo­dow­co­wa. Sable to leżąca na szelfie kon­ty­nen­tal­nym morena czołowa, która wskutek wzrostu poziomu oceanu uległa czę­ścio­we­mu za­to­pie­niu. Częste mgły, gwał­tow­ne burze i liczne płycizny wokół niej spra­wia­ją, że rozbiło się w tym rejonie już ponad 350 statków.

Rów Puerto Rico ma 9219 m.p.p.m(A­tlan­tyc­ki) Rów Tonga ma 10882 m.p.p.m(Pa­cy­fi­k) Rów Jamajski ma 7650 m.p.p.m(A­tlan­ty­ki) Rów Nowej Brytanii ma 9140 m.p.p.m(Pa­cy­fi­k)

Na Te­ne­ry­fie (Wyspy Ka­na­ryj­skie­). Naj­wyż­szy szczyt Teneryfy (Wyspy Ka­na­ryj­skie) i Hisz­pa­nii to mierzący 3718 m n.p.m. Teide. Jest to stra­to­wul­kan o wy­so­ko­ści od dna morza około 7500 metrów. Jest też naj­wyż­szym szczytem szczytem na ja­kiej­kol­wiek atlan­tyc­kiej wyspie.

Homara. W latach 1990-tych po­pu­la­cja dorsza (po­dob­nie jak i innych dużych ryb) została zdzie­siąt­ko­wa­na w Atlan­ty­ku przez floty ry­bac­kie. Gdy w wodach zabrakło dra­pież­ni­kó­w, zna­ko­mi­cie zaczęło powodzić się ich ofiarom, w tym homarom, których połowy potroiły się w po­rów­na­niu do poziomu z lat 1970-tych.

Do Por­tu­ga­lii. Nowy Jork położony jest na mniej więcej tej samej sze­ro­ko­ści geo­gra­ficz­ne­j, co Madryt, Neapol i Istam­buł.

Tristan da Cunha. Wyspa Tristan da Cunha położona jest na Atlan­ty­ku, 2,816 ki­lo­me­trów od wybrzeży naj­bliż­sze­go lądu - po­łu­dnio­wej Afryki. Wyspa była nie­za­miesz­ka­na do roku 1816, kiedy Wielka Brytania włączyła ją do swojego te­ry­to­riu­m, aby za­blo­ko­wać ewen­tu­al­ne fran­cu­skie próby uwol­nie­nia Na­po­le­ona z wię­zie­nia na Wyspie Świętej Heleny. Dziś na wyspie mieszka 275 osób.

Dla naj­szyb­sze­go li­niow­ca. Nie­for­mal­ny tytuł po­sia­da­cza Błę­kit­nej Wstęgi trafiał do li­niow­ca, tj. re­gu­lar­nie pły­wa­ją­ce­go statku, który naj­szyb­ciej pokonał trasę z Europy do Ameryki Półn. lub w drugą stronę, przy czym obie trasy roz­pa­try­wa­no osobno. Pierwszy parowiec Sirius w 1838 roku po­trze­bo­wał 18 dni 14 godz. 22 min. Ostatni SS United States dokonał tego w 3 dni 10 godz. 40 min.

Benoît Lecomte, ur. 1967, - miesz­ka­ją­cy w USA fran­cu­ski pływak, który jako pierwszy prze­pły­nął wpław Atlan­tyk. 16 lipca 1998 r. wyruszył z Cape Cod, za­bie­ra­jąc 8 ko­stiu­mów pły­wac­ki­ch, płetwy, przyrząd do od­stra­sza­nia rekinów i rurkę do pływania pod wodą. Po 72 dniach - 28 września wyszedł na wybrzeże w Quiberon we Francji. W udzie­lo­nym później wy­wia­dzie po­wie­dzia­ł: "Ja nie pły­ną­łe­m, tylko wy­wal­czy­łem swoją drogę przez ocean”. To­wa­rzy­szy­li mu dwaj fran­cu­scy żeglarze na 12-me­tro­wej łodzi.

Morze Sar­gas­so­we. Nazwa morza pochodzi od po­ra­sta­ją­ce­go je gro­no­ro­stu z rodzaju Sar­gas­sum. Po raz pierwszy wspo­mniał o nim już Kolumb. Dawni ma­ry­na­rze wy­ol­brzy­mia­li ilość gro­no­ro­stó­w, co do­pro­wa­dzi­ło do prze­ko­na­nia, że okręt wpły­wa­ją­cy na te wody może w nich utknąć. Wiarę tę pod­sy­ca­ły przy­pad­ki za­gi­nio­nych okrętów, spo­wo­do­wa­ne jednak praw­do­po­dob­nie częstym brakiem wiatru na tych sze­ro­ko­ściach geo­gra­ficz­nych.