Twór­czość Sta­ni­sła­wa Wy­spiań­skie­go najtrudniejsze zagadki

Tragedia Wyspiańskiego opowiada o wydarzeniach, które rozgrywają się we wsi Gręboszów, która dotknięta została plagą suszy. Mieszkańcy zastanawiają się, co może być tego przyczyną. Miejscowy Ksiądz mówi, że to kara za ich grzechy.

Końcowa scena „Wesela”, czyli tak zwany chocholi taniec jest najbardziej wymowną puentą utworu, na jaką Wyspiański mógł się zdecydować. Chocholi taniec symbolizuje marazm, pospolitość i bezradność, w jaką popadło polskie społeczeństwo, głównie inteligencja, po kilku nieudanych zrywach niepodległościowych.

Stańczyk – symbol mądrej, niepozbawionej dystansu do bieżącej polityki troski o dobro państwa, odzwierciedla wyrzuty sumienia Dziennikarza. Stańczyk demaskuje słabość Dziennikarza, który kształtuje opinię publiczną, a jednocześnie ma problemy z własną tożsamością. Nie widzi perspektyw, stracił wiarę w cokolwiek, nawet w Boga i swoje siły.

Lucjan Rydel kojarzony jest przede wszystkim jako pierwowzór pana młodego z "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego. Ale był też poetą, dramaturgiem, reżyserem teatralnym i działaczem społecznym. Jego satyryczny wizerunek utrwaliła "Plotka o weselu" Boya-Żeleńskiego. Wesele – dramat autorstwa Stanisława Wyspiańskiego[1], wystawiony po raz pierwszy w Teatrze Miejskim w Krakowie 16 marca 1901 roku w reżyserii Adolfa Walewskieg.

Utwór nawiązuje do autentycznego wydarzenia jakim było wesele poety Lucjana Rydla i chłopki Jadwigi Mikołajczykówny. Ślub miał miejsce 20 listopada 1900 roku w Bazylice Najświętszej Maryi Panny w Krakowie, wesele zaś w podkrakowskiej wsi Bronowice[2], w dworku Włodzimierza Tetmajera nazwanym później Rydlówką.